PSE
Pse sytë sot s’shohin përtej vetes
ku andrra fle në heshtjen e një fëmije
ku zemra don familje të pastër
por shpresa shuhet si flakë në hije?
Pse rruga e drejtë u ba qesharake
e mashtrimi u shpall e vërtetë
ku njeriu nën maskë fsheh plagë
e nderi vdes në heshtje të lehtë?
Pse zemrat nuk njohin më respekt
as kur u ofrohet me dorë të hapur?
Pse fjala e mirë u ba e rrallë
e ndjenja ngulfatet n’trup të zbrazur?
Pse bukuria e shpirtit u tret
në botë ku dukja sundon çdo ndjesi?
Ku morali lyhet me baltë e tallje
e turpi nuk ka më as peshë , as zë?
Pse “besa” u harrua n’pazare të ftohta
ku fjala shitet për një fitim të shpejtë?
E barkmbushuri pa etje as dhimbje
hakun ia merr të uriturit për jetë?
Kjo botë s’di më të dojë veç prish
të djeg shpresat në flakë iluzionesh.
E ne ecim me sytë për tokë
duke harruar se jetojmë — jo veç mbijetojmë.
SI QUHESH NË KËTË KOHË
Kur je i zgjuar dhe punëtor
Beson , mban nder e fjalë burrërie
Kur je bujar, mikpritës me zemër
I bukur në shpirt plot dashuri e mirësi…
Kur fjalën e dhënë s’e ha për asnjë çmim
Kur ndihmon pa kërkuar lavdi
Kur jep pa pritur, pa llogari
Kur i del zot të vërtetës në çdo rrethanë…
Si quhesh sot o njeri i rrallë?
Në këtë kohë ku merren për budallenj
Ata që s’mashtrojnë, që nuk vjedhin
Që ecin drejt edhe në rrugë me gropa?
Por sot kjo botë matet ndryshe:
me klikime, ndjekës, pushtet të shpejtë
me fjalë pa peshë dhe lekurë të trashë
