Fjala
Pa të
Do t’isha memece
E mbetur në heshtje
E zhytur në zbrazëti…
Pa të
S’mund të shpreh kurrsesi
Romancën e dashurisë…
Pa të
S’mund të përshkruaj
Bukurinë e pyllit
Apo trishtimin e dashurisë së humbur
Të sa e sa gjetheve në vjeshtë…
Pa fjalën
S’kam si të shpreh
Bukurinë trupore të pemës
Që thith dashurinë e fshehtë
Në thellësi të tokës
Dhe sjell
Të hirshmin frut…
Pa të
S’mund t’i jap frymë
Dashurisë sime
Brenda mallit,lojës,trishtimit….
Pa të
S’kam si të shpreh
Pamjen engjëllore
Të foshnjës me lëkurë të butë
Të qarat dhe të qeshurat
Brenda një kohe rekord ..
Si mund te shpreh pa fjalën
Trandjet e shpirtit
Në harmoninë e notave muzikore?
Në fundin e mbramë
Si mund te shpreh trazimin tim?
Thërrimet e mendimeve
Të derdhura aty-këtu
I mbledh me kujdes
Të ushqej fjalët
Që të mos mbeten
Në gjysmë të vargut…
zn. 2005
PROZË NGA ZAIDE NOKA
LOJA E ÇMENDUR
Natȅ e zymtȅ.
Një zhurmȅ e papȅlqyeshme nȅ hapȅsirȅn e zbrazȅt. Njȅ dritȅ e vogȅl çakmaku ndriçonte vendin e punȅs sȅ tij prej 1metër katrori. Pȅrkulej mbi hekurishten e pistȅ pȅr tȅ nxjerrȅ diçka të vogȅl dhe anonte nga pesha drejt mbeturinave tȅ gjithȅfarȅllojshme pȅr tȅ bȅrȅ pasuri diçka tȅ tijȅn. Prozhektorȅt e njȅ makine ndriçuan copa tȅ shpejta tȅ vuajtjes njerȅzore.
Disa tȅ qeshura tȅ pakontrolluara filluan tȅ trazojnȅ mjerimin e ngujuar nȅ atȅ pak metȅr vend.
Njȅ djalȅ, pa llogaritur mirȅ rebelimin e vuajtjes, vazhdonte lojȅn e çmendur me kanaçet e grumbulluara nȅ njȅ qese tȅ shqyer.
Njëherë i nxirrte nȅ makinȅn e shokut, tjetërherë i fuste nȅ makinȅn e vet duke pȅrsȅritur:“Shko shiti kanaçet”!
E qeshura histerike nuk arsyetonte, por marrȅzisht kishte pushtuar tȅ rinjtȅ duke i bȅrȅ skllevër tȅ sȅ ligȅs. Nuk e lanȅ me kaq, por loja vazhdonte nȅn kthetrat e paarsyes pȅr kȅta tȅ rinj duke bredhur qesen e shqyer me ato pak gjȅra tȅ mbledhura aty-kȅtu.
Kur e njohu mallin e tij dhe dȅgjoi gajasjen e zhurmshme u largua nxitimthi nga hekurishtet dhe tregoi rebelimin e heshtur tȅ shpirtit njerëzor tȅ ngrirȅ nga varfȅria. Ky rebelim ngurtȅsoi tȅ qeshurȅn tallȅse tȅ tȅ rinjve duke e bȅrȅ monument ndȅrgjegjeje tȅ vrarȅ. Njȅ e bȅrtitur e thellȅ doli nga shpirti i vuajtjes njerëzore, e pakumtimtȅ nga lidhja semantike, por e klithur fajȅsimi i njeriut tȅ tjetȅrllojtȅ qȅ s’ka mȅshirȅ pȅr dhimbjen e vuajtjen.
Vazhdonte njȅ hap, ndalej…
Dhe mjerimi pȅrmbahej. Ishte mȅsuar tȅ duronte. Pa fjalȅ ngriti duart tȅ godiste.Tȅ rinjtȅ largoheshin me hapa tȅ mbrapshtȅ pȅr tȅ mos mbetur prehje e njȅ trazimi tȅ madh tȅ vuajtjes njerȅzore.
Askush nuk kishte tȅ drejtȅ tȅ prekte dhimbjen deri nȅ asht tȅ njeriut nȅ vuajtje .E qeshura e tȅ rinjve ishte mȅ e pakumtimtȅ , mȅ e kotȅ pa motiv dhe arsye.
E qeshura mȅ tronditȅse se vetȅ vuajtja.
