Po priste…
Zbriti deri në thellësi
e në dritë-hije me veten u pa,
nuk kishte qiell,
nuk kishte më as diell,
as shteg për mall,
veç ëndrra për lartësi
e mbante pezull…
Po binte shi,
po binte mjegull,
gria fshihej brenda tij,
si e fundit dëshirë.
Po priste një vetëtimë
që do ta thërriste,
dhe një rrufe
do ta godiste:
A je si je!
“”””””””
Mbi mendtë e kresë
E gjërë, e gjatë kjo natë,
e thellë e lartë,
prej lartësisë së saj po bie hapësira e pafat,
në pezulli,
me plagë dhe vragë të lidhur nyje,
ogur i zi që rrëzohet poshtë e kurrë nuk bie.
Në këtë hapësirë të pa adresë,
humbim ngapak të gjithë,
pak mund dhe djersë,
e djalli i fshehtë kur del,
na shkel
mbi mendtë e kresë.
Andrra
Andrra e mbetun në shi,
tri ditë e net
pa u lag,
tri ditë e netë pa u tha,
në pranverë
kur të dalë gjethi i ri,
do të mbij nan ullinj.
Andrra e mbetun në hije,
tri ditë e netë
pa diell,
tri ditë e netë pa qiell,
në vjeshtë
kur të bjerë gjethi i vjetër,
do jetë andërr tjetër.
Andrra e mbetun në diell,
tri ditë e net
pa hije,
tri ditë e net pa mjegull,
do të zbresë ndër kopshtije,
e të sjellë atë frymë që përtërin
e ngjall jetën.
Jeta…
Po ece me hamendje
rrëzohesh pa të shtyrë,
bie me bujë
e ngrihesh me heshtje,
ndodh që s’gjendet asnjë dorë
që të ofron ndihmë
dhe bota të ngjan me një përqeshje…
Mbetet e larguar me ty,
siç largohet një ëndërr e keqe,
që shihet ditën symbyllë,
dhe sa të hapësh sytë të duket transparente.
Atëherë pse u dashka kaq shumë mund,
të shkelësh pa dëshirë në rrugën me leqe,
nëpër labirinthe që s’të çojnë askund,
kur jeta është e shkurtër
nëntëdhjetë vjeçe!
