Nën hijen e shelgut lotues
Ta shkrova letrën
pak para zgjimit të shelgjeve,
me lëngun e gjetheve të reja.
Të shkrova
për merakun e vjeshtës,
për hutimin e dimrit,
për një pranverë
që e prisja…
Të shkrova
për ëmbëlsinë e sytheve
në harkun e degëve,
idhtësinë e paramëngjesit
që më shkëput
nga puthja e tokës me shelgun,
e më nxjerr nga vetvetja.
“””””””””””””””

Një iliriane
me flokët kallëz pishe,
tufë rrezesh
në ditën për diell,
kur shkonte
të bluante në mokën
ëndrrat
i përzinte me miell.
Në shpat
një bari thurte vargje,
e fyelli malit ia jepte,
hijeshia e vashës së re,
zemrën ia mori
me vete.
Bariut gjysma e shpirtit
iu shemb,
në stinën e rënies
së gjetheve.
Dy hije mjaftojnë
për një mal,
Moknusha
dhe Mokna e Vjetër.
“””””””””””””””””””
Ra nata…
Harresa,
e zeza
rëndon si plumb.
Shkoi dita,
e sotmja,
erdh mbrëmja,
e sontja,
me terrin
s’preket askund.
Sheh prapa,
s’të le nata,
s’njeh yjet
që i pate numëruar.