NËNTORËT
Ç’forcë kanë Nëntorët!
Nëntorët e flamurit,Nëntorēt e gjakut!
Shqipja vështrimmprehtë priste agun.
Djali i përkiste Tokës, i përkiste të Atit.
Si jehonë oshëtin amaneti.
Gjoni shfaqet në hapësirën qiellore
Në çastin e volitshem ktheu.
Të pret Toka, Kruja, Dheu, Atdheu…
Gjithshka fillon të flasë me gjuhën e lashtë…
Kryetrimi troket në zemrat djaloshare.
Ngrihuni! Toka na pret, thërret…
Kushtrimi i mbledh në tokat shqiptare.
Valëvitet flamuri kuq me shkabën dykrenare,
Kruja ngre peshë çdo zemër atdhetare…
Eh, Atdhe! Nën peshë e kembëshkelur
Në këmbë këdo ke ngrit
Zemër e shpirt kredhur
Erdhi dita të të shoh kryelartë….
Jam në ëndërr a ku jam?
Skënderbeun e kohëve moderne
Me madhështinë e tij përballë e kam.
“””””””””””””””””””””””
Jeta nuk është roman,
Të parashikosh rrjedhën e ngjarjeve.
Është e shkuara, e tashmja, e ardhmja,
E mbushur me përditshmërinë që vijon,
Me gjurmët shkruar me laps a bojë,
Me dhimbje zemre a këngē në gojë…
Jeta nuk është roman,
Ku autori ngazëllehet për suksesin e korrur,
Për mgjarjet dinamike e plot pasion,
Për ditët e mbarsura me sfida a pērkëdhelje,
Për personazhe përplot shkēlqim,
A diletantë që mbushin xhepat me nxitim.
Jeta nuk është roman,
Ku autori ndihet brenda thellësisë së tij.
E ndjek përmes shkrimit dy të dashuruar,
Ku vetë u’a përgatit skenaret e jetēs,
Për të qenë perfektë ne ndjesi e veprime,
Për të përcjellë te njerëzit mesazhe fine.
Jeta nuk është roman,
Ajo është film pa skenarist, pa regjizor.
Ti protagonisti i tij, me shpirt e trup të dlirë,
Hapësirave të saj fluturon me dëshirë,
Pa ditur fatin që të ofron, sfidant a të arrirë…
