Kur…
Kur, do të më thuash diçka e s’jam aty,
kur, do të më shohësh e kam ikur pa shkak,
shfletoi qiejtë që kemi mbi krye
e hapi portat e qiellit, kanat .
Ne jemi aq pranë në këtë, botë të vogël,
sa ti, kur frymë mer,
në mua dëgjohen regëtima
e zgjas dorën, të mar retë .
Të hedh një re, dy, tre, sipas rastit,
se mos, më ftohesh,
apo, të bëj pak fresk me ajrin,
mos, më ligështohesh ?!
Pastaj, s’i dihet fundit,
se qiejtë, ti e di, janë pak tinëzar.
Mund të ndodh, të na zgjojnë,
a kush e di se çfarë ?
“”””””””””””””””””””””””
Ne
Ti, që i kalove, të gjithë kufijtë e mjegullës,
ti që je kthyer në përqëndrim,
ti që je kthyer në fllad mbrëmje,
merr e jep mesazhe, prapë nga shpirti im
Ne, s’i kemi humbur, lidhjet tona,
as në herën më të keqe, ti e di .
Na është dashur edhe të heshtim,
po jemi çuar etshëm, përsëri .
Tani, që mjegullat, na u shumëfishuan
dhe na lanë dëshpërimin në mes,
ne, si gjithëmonë, do t’i shpërfillim rregullat,
dhe, një komunikimi tjetër, do ti zëmë besë .
“”””””””””””””
Nata
Mungesash afrohem me tepèr me natèn,
me qetèsitè e saj, natyrisht,
me magjitè, me dehjet e saj,
me gjithè enigmat e erresires.
Mund tè flasèsh me natèn njerèzisht,
njèsoj si me veten tènde,
se nata, tè kupton me mirè
dhe tè dègjon me èndje.
Mbi qetèsitè e natès janè shèrimet.
Melhemet e botes janè aty.
Sikur tè mos qe nata,
do tè ish, amulli.
