…. Ishim ne muajin e zborit ushtarak, ne zbatim te elementit te trekendshit. “Mesim-Pune Prodhuese-Stervitje ushtarake”. Pas kodrave te “Arshilengos”, ishte reparti ushtarak, ku kryenim stervitjen ushtarake. E ciditshme kane kaluar kaq kohe dhe i ruaj disa episode te asaj jete. Ishim te rinj rreth 18 vjecare, ku edhe pak kapricot e moshes por edhe ato te shkreta “ndjenja” kishin filluar te bulezonin nga pak. Ishim nje grup cunash te mire, te urte, te sjellshem. Ngriheshin dhe kryenim mire te gjitha detyrat e parashikuara ne progamin ditor te stervitjes..
Ngjitur me kapanonin tone ishin ato te vajzave tona. Bashke me ne ishin dhe disa shkolla te mesme, edhe ajo e Libohoves e mbaj mend se ishte dhe motra ime e madhe si mesuese ne ate shkolle.
Kishim disa momente qe edhe i “shkelnim” ato rregulla te forta. Komandant kompanie kishim Profesor Petrit Alikaj, njeri teper i mire, i urte.
Nje oficer karriere Zef Plaku, qe na zhvillonte oret e “Taktikes” ishte ankuar se ne cunat nuk ishim ne lartesine e duhur dhe se “ngacmonim” edhe pak gocat tona.
Ate darke pas mbledhjes se Shtabit te Komandes se Repartit.vjen, pak i nevrikosur, i miri Profesor Petriti. Ora kishte kaluar 22 dhe ne ishim shtrire per gjume. Hyn ne kapanon dhe na con kompanine tone. Ne pak te pergjumur, u ngritem dhe Profesor Petrit, na thote te veshim vetem kepucet me qafa ushtarake. Dolem para kapanonit u rrjeshtuam me mbathje te bardha me kanatjerjen ushtarake me menge te shkurtera dhe me kepucet me qafa. Na urdheron dhe na drejton tek kodra ne krahun e kapanonit tone. Mes shkurreve ne erresire morrem shume gervishtje dhe filluan te na digjnin ato te cjerrat e shkurreve. Ne mes te kodres na ndaloi dhe u ulem ne shesh.
Nuk e harroj nje moment me eshte fiksuar, i ndjeri Sofo Duka, hoqi kepucen nga kemba ne mos gabohem e djathta, se e kisha ngjitur ne krah dhe merr nje gur dhe po e godiste me force, per ti shtypur koken gozhdes qe kishte dale dhe e vriste. Ne ate qetesi te nates, degjohej shume. Profesor Petrit i terheq vemenndjen, por Sofo me ate qetesine qe e ka karakterizuar gjithmone duke vazhduar ja kthen:
-Profesor po i shtyp koken gozhdes se ma beri kemben gjak.
Pas pak morem rrugen e kthimit. Ishte zgjuar i gjithe reparti. Gocat tona kishin dale jashte dhe na ndiqnin edhe pak me ironi, duke qeshur, si ishim kantandisur ne “trimat” e dites.
Me kete rast kujtoj, shokun tone Sofokli Duka dhe Profesor Petrit Alikaj, qe nuk i kemi me nes nesh…….