…” Do te te pres, se dashurine s’e shuan kurre largesia. Ne cdo lindje te diellit dhe perendimit te tij, ..”!!!
….Ndarja ishte e dhimbsheme ; ishte nata e fundit !..
Te nesermen, ajo do merrte rrugen e emigrimit, bashke me familjen e saj.
Ai nuk levizte dot se kishte vetem nenen e semure ne shtepi dhe duhej te kujdesej per te.
Nuk i harronte dot ata sy te saj ashtu kafe te erret vetem te perlotur, qe kur doli tek porta e kthehu koken per here te fundit e pane me aq mall pa filluar koha e largimit, a mundet valle do te largoheshin brenda syve te tij, syte e saj .
As fjalet qe i peshperiste ajo mbeshtetur koken ne gjoksin e tij, as perkeledhjen e flokeve te bute. Nuk harronte dot ate buzeqeshjen aq dritheruese dhe shkelqimin qe kishin syte e saj ne ato momente.
Me ze te larte klithi shpirti i tij :
” Ti je endrra ime brenda nje endrre, pikerisht jam une qe endrroj per ty”
Nuk i ndaloi dot hapat e fundit qe beri ajo dhe largesia qe do te niste neser.
A thua historia e tyre aq e bukur do e shpetonin valle, do e ruante largesia, jeta e re rrethanat, apo do ti merrte rutina e jetes dhe harrimi kishte filluar.
Ishte histori e vecante, ka miliona kombinimesh si kjo histori, por protagoniste si ai dhe ajo nuk ka te dyte.
I premtoi vetes do ta pres dashurine, s’e shuan dot largesia, ne cdo lindje te diellit dhe ne cdo perendim ajo do te jete perhere ne lutjet e tij.
Do ti lutej Zotit, qe te te dua si di une do ti lutem Zotit qe te me duash edhe ti ashtu si di vetem ti, pavaresisht a je sot ketu me mua apo jo.
Mungesen tende une do ta perqafoj fort, se e di qe ti me ndjen po aq fort atje ku je ti. Sa here shpirti im te kete nevoje tek shpirti yt do te rrefehet.
Ti ke lene gjysmen e zemres tende ketu tek une dhe nuk do te vonohesh nje dite do te rikthehesh te me mbushesh perseri me lumturi, nuk e zevendesoj dot dashurine tende, dashurine qe te dhuron nje Femer e dashuruar.
Me mungon ne cdo rizgjim, ne enderr shpesh here kerkoj syte e tu, vetem Zoti e di sa here kam vdekur nga mungesa e mallit tend.
Ne te dy nuk kemi bere vetem dashuri, por te kam hapur shpirtin tim ta kam zbuluar ate, te kam shfaqur mendimet e mia, friken, ankthin, ardhmerine e ecurise se jetes time, shpresat dhe sidomos endrrat e mia. Pra para mejejke qenee lakuriq deri ne palce.
Jam dashuruar shume me syte e tu, digjesha merrja flake vetem nga nje veshtrim i tyre, me shume se nje vullkan digjjte shpirtin tim.
Do te pres, pavaresisht sa do te vazhdoje kjo pritje torturuese,por une do te pres, eshte dashuria ime per ty qe me mban gjalle me shprese….
“”””””””””””””””””””””””””””””
…”Nisi si loje femijesh luajtur nga dy te rritur te panjohur…..”
……Nje dite nje kerkese per miqesi nga dikush. I shikoj profilin mu duk teper interesante. Nuk hezitova e pranova. Ditet e para asnje shenje as une as ajo. Pastaj nje klikim, nje komunikim dhe filloi si nje loje femijesh luajtur nga dy te rritur ne mesmoshen tone, qe brenda vetes fshehnim pak femijeri dhe nisem kete loje, e cila nuk kishte mbarim……
Lojra fjalesh pa kuptim, shaka here me kripe e here te pa kriposura luajtur nga dy te huaj, nje dite, dy, tre kater pese.
Ditet rrokulliseshin ato u bene muaj, por ne ishim te huaj per njeri tjetrin, qe prisnim oret tona per ta vazhduar kete loje, vetem nata na ndante nga njeri tjetri. Kishim harruar cfare na rrethonte ne realitetin monoton.
Megjithese te rrethuar nga njerez te tjere ne ishim perseri vetem ne te dy. Ajo plotesonte diten time dhe une diten e saj.
Dhe fare rastesisht kuptuam se kishim nevoje per njeri tjetrin, dhe kjo nevoje lindi e u kuptua fare rastesisht, as une nuk e thashe as ajo nuk e tha me ze asnjehere kam nevoje.
Nuk e di se si me erdhi ideja ta fsheh neper rreshta te flas me rreshtat per te pa e treguar kush ishte, te tregoja per te pa e zbuluar emrin e saj, te tregoja cfare ndjeja por jo per ke ndjeja, keshtu thosha dicka te vertete te fshehur dhe keshtu as nuk genjeja.
Une shkruaja ajo lexonte, lexonin dhe te tjere, por askush nuk e zbulonte se kush ishte ajo, se per ke ndjeja per ke shkruaja per ke qeshja per ke qaja, me pelqente se si mallin se si dashurine dhe lotet me te tjeret i ndaja, vec se te tjeret vec aludonin, pyesnin nen ze
Dhe si pergjigje merrnin asgje..………
Ajo rrinte vetem e fshehur neper rrjeshta pa fund, here behej sirene deti here behej perendi here zane e here behej hene , ajo hena, une erresira prej henes ndricuar e te dy qendronim ore te gjata pa fund, duke biseduar si dy femij te dashuruar, lindte nje rresht hedhur ne copa letrash shkruar ne tasiere telefoni rrjeteve socialeve postuar nga shume sy kureshtare dashamirese lexuar, por asnjehere zbuluar per ke behej fjale, kush ishte aty brenda rrjeshtave
Cudi se si nga nje loje lindi nje ndjenje , nga nje ndjenje u zgjua nje pasion ai pasion beri rreshta vetem per ate mes rreshtave fshehur dhe keshtu lindi nje letrar, keshtu me thane , I vetmi qe nuk e besoi isha vetem une ato ishin fjale te thjeshta thene asaj e fjalet u bene rrjeshta per te……
