J E R M
Kam hi porsi murrani n’arkivin e kujtesës plakë;
Dritare e dyer përplasi,i zgjuem prej ‘i andrrës s’keqe.
Dosjen e pems gjenealogjike kërkoj n’raftet pa kapakë,
n’skedarin e origjins me mbyllë disa boshlleqe.
Kërkova ‘i kangë që nana ma mkoi me tamël t’gjinit.
Kërkova ‘i fjalë që babs ia pata ndi n’odë t’zjermit.
Kërkova t’kuqt e diellit kur shkon me fjetë diku përtej Ulqinit.
Kërkova born e Kirit që ballin t’ma freskojnë se po m’digjet prej jermit.
S’i gjeta,e si nana m’u duk nji vajzë n’minifund n’semafort e Europs,
e baba po i bante temena nji hankos me barnavekë.
Diellin po e varrosnin e ai kjante pa za në fund të grops.
Kushrini jem prej Kirit me krye t’rruem kndonte rap n’diskotekë.
Dy syve t’mjegulluem,që dritë nuk banin ma,veç lotin lshonin rrkajë,
ua lshova namt e shpirtit,si qiella ia lshon toks ujin me rrshekë.
Shqiptari s’ka pasë ves me u përqyrrë si gratë e me u shkrehë n’vaj.
Ai çohet vrik prej vorrit;lufton e vritet prapë e s’rrin mbi dhe tu hjekë.
Pier Kolond
“””””””””””””
FJALT E KANGES S’RE
Eja t’ecim krah për krah
nëpër rrugët ku dashnia
s’e ka pa diellin në sy;
Në fyt kena fjalë sa t’duesh
mos me ia thanë njeni tjetrit.
Çoji sytë,shife në sy
jetën që kurrë s’na buzqeshi;
Na i përplasi stuhitë n’ftyrë.
Qiella ende asht e kaltër
e lulet ende bulojnë.
Bota asht shtëpia jonë,
t’gjithë kena nji odë aty.
Në kujtesën e nji zogu
do t’jena veç melodi.
Në fjalët e kangës s’re
le të jena bashkautorë!
Pier Kolond
“””””””””””””
…ANDRRA PRISHET
Sytë janë lodhë e gjumi rrshet tinëz në andërr,
dal në rrugë me u ba çift me nji që njof.
Rruga shndrrohet n’autostradë e kurrkush s’ndalet;
Boritë shkyhen,andrra prishet e kend nuk shof.
Andrra prishet
e bashkë me te ik edhe gjumi.
Dëshirën e than murrani e merr të krisun.
Shpresën që më mban të gjallë e mori lumi.
Pse kaq ngut me ma vra zemrën,
me m’i fikë sytë e ujtisun?!
Pier Kolond
“”””””””””””””””””
K R I Z Ë
E kaluemja s’m’len me fjetë e të ardhmen nuk e shof.
Sillem,pshtillem nëpër shtrat porsi peshku nëpër zall.
Kërkoj vedin nëpër natë;m’del nji plak që nuk e njof.
Mezi çon nji strajcë me halle;para bots shitet i madh.
Kapa danën me t’dy duert me e shkulë synit vetimën,
që m’kish bi’ prej dhimbash t’trupit e ish rritë me helm në shpirt.
Veç prej fundit t’strajcës s’plakut m’bahet se ndij bumullimën:
-Hiqe danën duersh poet;merrja fushs puhinë e brishtë.
Ia kthej ballin erës s’fjetun;ajo ishte n’hall për vedi.
S’di a ishte gjallë a dekë,se nuk ndjeva a merrte frymë
Djersa,trupit,po m’shkon rrkajë;as me frymë s’mbushem prej edit.
Koja e qiellzës më asht tha,me e zbutë nuk kam as pshtymë.
S’di ku Buenën m’kanë hupë shokt,po ma n’dert po jam për shoqet.
E qes kryet në dritare,frymë e gjallë s’ndihet në botë.
M’ka shkue mendja për qepë t’njoma,pak djathë e bukë kollomoqet.
Mezet,Zoti m’i pat falë,po s’gjej kend me e pi nji gotë.
A jam unë që nuk shof mirë,e gjithçka më duket pus,
sepse radio e tivu,fjala që lakojnë asht kriza?
Apo veç nër skuta t’flliqta,me i pshtu t’nxetit,kryet e fus?!
A thue vjett m’çatrafiluen,prej pleqnisë ma merr me miza?!
I tham vedit,ulu e rri,e lëshoji vend poetit.
Po ‘dhe ai nuk ndihet gjallë,as nuk shkroi e as nuk foli.
Ndij dikend që flet mbas shpine:-Asht ne krizë identitetit,
e nji tjetër që i përgjigjet:-Mos asht kriza e portofolit?!
