Kur shpirti i poetit flet
Është e lehtë të hedhësh vargje në letër
sikur shpirti i poetit të mos jetë i ndezur
germa e rrokje në vend se të pikojnë djersë
gjak kullojnë sa herë trokasin në zemër
Tërë qenia shpërthen n’frymëzim të zjarrtë
as letra se duron peshën e tyre të rëndë
fjalët e zjarrta derdhin hirin e ngrohtë
të mbretërojë heshtja e shkronjave, kur
shpirti i poetit flet
“””””””””””””””””””””
AJO
Ajo shtegton si yjet në qiell
me shpirt të bukur njerëzor
sa e thjeshtë dhe sa e ëmbël
saqë të mahnit kur e shikon
Në çast shndërrohet n’lumturi
të ndez imagjinatën e dritës
tek eklipsohet me mençurinë
në çartësi dhe fshehtësi
E shenjtë në formë e ndjenjë
një mister plot mallëngjim
e rreptë dhe e dhimbshme
me mirësinë e dashurisë
“””””””””””””””””””””
MIKU I MIRË
Përditë të gjendet miku i mirë
është si buka kur të merr uria
si kënga që e ushqen zemrën
është shtysa jote që ekziston
Të mbron nga e papritura e ligë
kur rrufetë ndizen në gjarpërinj
rrufepritës bëhet e të mbulon
është shkëndi gjaku që ndriçon
Miku i mirë mund edhe vdekjen
dashurinë e bën që të jetojë
në ditë të vështira ai nuk ndalet
me krahët e ylberit ura ndërton
Është mrekulli që çan dallgë
pa mik e zbrazët mbetet jeta
dashuri askush s’do të ndiejë
s’e përballon asnjë të keqe
vdekja të merrë në krahët e saj!
“”””””””””””””””””””
VEGIM
Në mes të natës kur terri shtrëngonte
e gjurmonte thellë nëpër skutat e shpirtit
me sy të ngrirë diçka brenda më rrënonte
vdekja mendoja,- fshihet pa lënë gjurmë
E kujtoja fytyrën e shpirtit tënd të bukur
të ngjitur aq lart sa s’mund ta arrija
ajo më shpërfaqej si një ujvarë drite
largonte errësirën brenda meje, – nga
vegimi më zgjonte
“”””””””””””””””
TË ÇELË DITA E NESËRME
Dita mbyllet kur qielli vesh këmishën e natës
Hëna lumturohet në shtratin e fjetur të diellit
Yjëzit si trëndafila të larë nga bryma e vesës
Në gjumin e natës shpërfaqin luhatjet e dritës
Grisin petkun e natës të çelë dita e nesërme!
“””””””””””””””””””””
Kur njëri-tjetrit s’do t’ia shkurtojmë jetën
Ne s’mund të arrijmë atje ku dëshirojmë
shumë afër jemi nisur, larg për të arritur
parmendën e të huajit presim të lërojmë
në vend ngelim vetveten duke shpërfillur
Shkëlqimplotë jemi kur njohim vetveten
pa lavdin tonë gjatë udhëve të humbjes
kur njëri-tjetrit s’do t’ia shkurtojmë jetën
çlirohemi përjetësisht me frytet e fitores
