VJESHTE E TRISHTE.
Hyni vjeshta si e çalë
Prap t’nxehtit i mbet ndër kamë
Hapat tu i hell ngadalë
E ngarkueme me t’kqia randë
Peshqesh ja lan pandeminë
Që sjell vdekje si ndër gjethe
Të trëmbun e gjet njerëzinë
Nga rreziqet e ksaj jete
O murla’ o fryma e jetës
Na i merr t’kqiat përpara
Siç i merr gjethet e vjeshtës
Që nga ne’ të jen të ndara!
Bujku i lirë të vjel prodhimet
Fëmijët t’lumtun t’shkojn në shkollë
Mos t’ken frigë nga infektimet
As t’stresuem se çka do ndollë
Si zyrtari e punëtori
Të qëndrojn pa’ stres në punë
Financat mos tjen në zori
Dhe pa’ maska n’gojë e n’hunë.
P. Ndreka.
“”””””””””””””””
KUR VEDIN NUK E SHEH.
Po flet dhia randë-randë
Deles tu i hell rromuzë
Çfarë e ke’ kët’ veshje t’randë
Mbulue n’lesh deri në buzë?
Ja kthen delja pa u ngutë
Shko njëher shihu te uji !
Dukesh krejt si prostitutë
Lakuriq para gjithkuji
Thonë kush vedin nuk e sheh
Tek të tjerët i hell sytë
E nis t’metat tu jau njeh
Dhe pse t’vetat e kan “mbytë.”
P. Ndreka.
“”””””””””””
MOS U MBURR!
U mburr vjeshta jam e artë
Me prodhime vi ngarkue
Ja kthen vera ta kesh t’qartë
Jo veç ti ke’ kontribue
N’bimësi’ dimni vë pushimin
Me uji tokën e fornizon
Pranvera ua sjell zgjimin
Krejt natyren e gjallnon
Pastaj un me saç në dorë
Pjekë fruta e prodhime
Kurse ti more e gjorë
Mbetesh veç per grumbullime
Je’ e artë po pa’ gjallni’
Porsi dielli kur perëndon
Ske ma’ jetë e as freski’
Fruta e gjethe i rrëzon
Jem hallka të një zinxhiri
Veç së bashku funksionojm
Askush nuk asht ma i miri
Pa’ shoshoqin nuk jetojmë.
P. Ndreka.
“””””””””””””””
RASHE NE MENDIME!
N’bukuri e gjallni, mbushun pylli plot
I lodhun nga mosha, ndalova me’ i pa’
Rrezia e artë, me gjethet se si lot
Flladi vjeshtor, ato si i shpërnda’
Bylbyli n’mes gjethesh, notat tu i ndrrue
Sa bukur ja thotë, t’kandshmes melodi’
Bylbylesha n’degë tjetër, tu ju gëzue
Te dy s’bashku, pyllit tu i dhan gjallni’
Atje përtej, laraska lara-lara
Diku posht pemës diçka po çukitë
Bijët e saja, tashma jan të ndara
Ma’ s’ jan të vegjël, se tashti jan rritë
Gjethet e para, të verdha anemike
Të trembuna dridhen, tu e prit fundin
Nga era e vjeshtës e ndonjë dite
Pa mëshirë nga pema, posht ti shkundin
Aty posht pemës, rashë në mendime
Gjithçka ka’ pylli, rri’ e i shikjoj
Gjithkah vlon jeta, pëson ndryshime
Për gjithkënd vjen dita, nga kjo jetë të shkojë.
