FUTJA KOT
Jam kohë e cmendur suferinuar,
Me gishtërinjtë e motit acaroj gjithësinë,
As gjallë, as vdekur, sy-shpirt-dielluar,
Rreze-dritë-pavdekshme, kërkoj Perëndinë.
Rrymat e ckadoshme i kam nxjerrë për sheshi,
Dete, oqeane dhe lumenjë ujojnë,
Nuk di se cka dreqin, po bën Universi,
Rrëmbat e të cilit thellë më mrekullojnë.
Se
Jetë e pa jetuar, jetëzuar materies,
Gjak i shfrenuar, gjakut si mister,
FUTJA KOT jam unë, si limfë e Pranverës,
Në shpellësinë gjithësore, mjaltë edhe helm.
Neutrino e gjallë në udhë pa ndalur,
Ku askund pëllëmba s’e rroku Hynjinë,
Thonë se përvdekuri kam për t’u ringjallur,
Besoj, se atëherë do të puth, unë, lavdinë.
Atëherë, gishtërinjtë, grushta do jenë bërë,
E malet e Himalajshme pa dhimbë do rrenojnë,
Të Mëdhenjtë e sotëm pluhur do jenë bërë,
Pesha e injorancës vet kur t’i copëzojë.
Kaosi që kisha mbjellur do të jetë fashitur,
SIUNË-t do të ndrijnë yje qiellësisë,
Me gishta do numërohen poetët pendëndritur,
Ata që u shkrinë njësh me poezinë.
Sepse isha kohë e cmendur suferinuar,
Me gishtërinjtë e motit acarova gjithësinë,
Përjetësisht vullnet’hekur, sy-shpirt-dielluar,
Rreze-dritë-përthekshme, që prek historinë.
GJATË GJITHË HISTORISË
Shqipëria, aq brishtësi femërore ka qenë,
Edhe pse burrat i kishte trima në shenjë.
Në veri kish ulkonja e në jug, në cark zënë,
Nga kulcedra, kjo Zonjë e rëndë, njerëzisht-denjë.
Serbi, sipri e greku poshtë, si gjakpirës tërbuar
Kullotnin mrekullitë e trupit të saj,
E ajo e lincuar dhe e përdhunuar,
Nuk shqitej dot nga thonjtë e tyre, mbytur në vajë.
Ia shqiti Kokë-Kosovën Serbi dhe ndër kthetra e zotëroj,
E Greku, këmbët ia shqeu, me to Camërinë.
Evropë-Kurva, me shpirt kodoshi e përcmoi,
Të Drejtën e Shqiptarëve për lavirësinë.
Evropë-Kurva e dinte historinë e lavdishme,
Të Pellazgëve dhe të Ilirëve, Yje të njerëzimit,
Nga nisën popujt kohërave të stuhishme,
Kur kryepopulli s’i epej gjunjëzimit.
Por doli Kurvë-Evropa, e shkliti si lavire
Dhe satankojshive ua ndau si copë mishi,
E madhja evrop-kurvë, me shpirtin këllirë,
Që pas shpine e hëngri kët’ shegë dividishe.
Dhe s’reshtën as serpent-serbët, oreksit
Dhe as Grek-brekët, me gojën lubi,
S’njohin as me Trumpin Kosovën, oreks-dreqërit,
Greku, miljet detare kërkon, me oreks qeni, plot lakmi.
Shqipëria, brishtësi femërore mbetet ende,
Se shtrembër kurrë s’i ka parë ata që e rrethojnë.
E serish pislliqe serbi thur me endje,
E greku, si kohë e mot, mbetet serish ulkonjë.
O GREK MENDJEBREKË!
O grek, o idiot i kohëve moderne,
Se idiot ke qenë gjithmonë,
Ti mitra e përjetësisë kolerë,
O jarg pisllëke, që mnerë helmi kullon,
Të provokoka ty, Flota e shqiptarëve,
Që ruan trojet e veta, të cmuara si gjaku,
Ti që don të na vjedhësh milje detare,
Harrove sa truall i ke vjedhur këtij praku?
Më duket se je tue kërkue vetullat e rëna,
Por edhe sytë, kësaj rrallë, ke me i nxjerrë,
Sepse Këtij Kali të Coftë për ty, gjaku ndër rremba,
Ka me ia kcye dellin mbi ballë, se shumë të mnerë.
Ti që mbanë të cmuar ligjin e luftës me ne,
Sic mbanë ushkurin e brekëve pijaneci,
Ti që lumenjtë e Camërisë i ke mbjellë gjak mbi dhè,
Dhe na ke parë e na sheh gjithnjë me sy dreqi,
Mos i grah për së mbrapshti kalit që i ke hyp,
Se qafën do ta thyesh, keqas, si askurrë,
Këto ditë që Evrop-Kurva t’i ka falë, ke me i lyp,
Kur të kurbanohesh si cjapi në furrë.
Lëri shqiptarët në punën e vet, se s’të kanë hile,
Mos e cermo zjarrin se do digjesh brenda,
Ne e dimë fort mirë se ti grek je skile,
Varr ka kryeudha, nëse ta ka ënda.
O CIFUT I IZRAELIT
O cifut i Izraelit,
Fytyrën maskë e paske pasë,
Nxore veten si Mollë Sherri,
E me zemrën, ndjenjash, glasë.
Dole sot me njohë Kosovën.
Po ku ishe deri sot?!
Apo ishe tue ngrohë voen,
E pisllikut, jetë e mot!
Sot na dole kollovarë,
Për me i ba qejfin Trampit,
Gjoja, Zot u ba n’shqyptarë
Me shpirt Djalli e dorë satrapi.
Dole ti si kallauzë,
Njohja e Serbit s’ka rëndësi,
O cifut zjarr ndezun shpuzë,
E minove shqyptarinë.
Haram të qoftë ndihma e shqiptarit,
Kur n’dilemë të vihej jeta,
N’koh’ t’gjermanit t’shpëtoj prej varrit,
E të mbajti vatrash t’veta.
Pse s’e njohe dje Kosovën,
Me që e paske dasht kaq fort,
Apo ti jeton me kohën
E pa Trampat s’merr frymë dot?!
