KU SHQIP, TOKËS I THONË ATDHE…
Çdo natë s’ka gjumë, ka frikë
E frikëson agu i dritës e mesdita me varr të ri
Robëria, ka sy e tradhtia e ligë
Zhurmojnë rrugët qytetit, pse u vra, kush e di
Rreshtohen, pari edhe qytetarë, pikojnë, lot e lot, mbi tok’
Thoshin, ishte i urtë, thoshin, ishte edhe atdhetar
Askush s’dëgjoj krisma, askush se pa, plumbi si i ra n’kok’
U dëgjuan fjalët, se dorasësi, kishte qenë shqiptar
E kishin kapë sytë, te udhëkryqi parë, thoshte, një babëlok
Dukej, si hije mjegulle e herë po dukej si kalimtar
Çdo natë s’ka gjumë, ka frikë
Trishtoheshin qytetarët, për dakikun e ditës së re
Robëria, ka sy e tradhtia e ligë
Nëpër rrugët e qytetit, ku shqip tokës i thonë atdhe
“”””””””””””””””””””
SYTË JETË, KU PLAKEJ BABAPLAKU…
Prore
Mbi tokën e perëndive, ranë djersë gjaku
Fitore
Dukeshin, sytë jetë, ku plakej babaplaku
Korbi trishtohej, nga krrokatka, nëpër degë të lisit
Korbat kobzi, pikëloheshin, me të bardhën ngjyrë
Kokat e frikësuara e kërkonin, ballëkuqen e plisit
Kameleonët merrnin nga toka, zjarr e hi për fytyrë
Prore
Mbi tokën e perëndive, keqas ranë, ca yje
Fitore
Dukeshin, sytë jetë, të babaplakut nën hije
“””””””””””””””””””””””””
ILIRI PLAKUR, ME SYTË LIRI…
Unë jam shqiptar
U foli zëshëm, hijeve, ndër metropolet, gri
I vdekur e pa varr
Rrugëtar nëpër mote, jetën, qepur nëpër liri
I lindur në tokën e trazuar, ku frikësohet edhe djalli
N’maja malesh, ku përplasen fe e perandori barbare
Gozhduar n’kryqe, fushëbetejave, ku përgjaket balli
Ku kokat rrinë me plisa, që ju i thoni, tokë shqiptare
Unë jam shqiptar
U foli zëshëm, hijeve, ndër metropolet, gri
I vdekur e pa varr
Rrugëtar ndër mote, Iliri plakur me sytë liri