IKIN DITËT…
Si hije nëpër rrugë
E Fjala
S’u mbush kurrë me ëndrra
Sa gota mbi tavernë nate
Me verë Khajami
Ikin
Mes rigave të shiut
Si mes grilave
E njerëzit
Bredhin me kokë të ulur
Duke i matur hapat mbi asfalt
O vjeshtë e verdhë
Që m’i merr pa protokol
Stinët e brishta
Pa buzëqeshje dielli
E mbi këtë tokë
Nuk e di
Ku mbetën shpresat
A thua vallë
Edhe Zoti na ka harruar
Nëse ka Zot?
14.10.2020
“”””””””””””””””””
MES YJESH
Muza
Ka fshehur
Syrin e liqenit
E Fjala
E grish këtë natë
Të ftohtë
Para se të bëhet
Gricë
Ky varg nate
Mes yjesh
Është fshehur
E ligjëron hënën!
14.10.2020
“”””””””””””””
MOS MË FOTOGRAFO, TË LUS!
Të nesërmen e javës së ngrohtë, me diell e pak re andej malit Sharr, A. iku në mëngjes për disa punë ende të pakryera në rrugën ” Bil Klinton”.
Kur kapërceu tek udha e trenit, disa metra larg binarëve ku ishte rritur bari , të cilin nuk e kishte kositur dorë njeriu, sërish i ra në sy papastërtia…shishe , grerëza përplot, të vogla e helmuese e të mëdha, tufë-tufë, sikur aty të ishte zgjua bletësh, hynin e dilnin nëpër vrimat e shisheve të çara.
Te i njëjti gur, të injëjti vend, i njëjti plak i kërrusur, e njëjta letër shtruar në një cep të cimentos. Iu afrova ngadalë dhe e preka, e preka me butësi në cep të krahut. E ndjeu dorën time dhe u zgjua trembshëm e brofi në këmbë.-Të paska zënë gjumi?- i thashë .
-Jo , jo!,- iu përgjegj me një zë si të përvajshëm. Unë dal këtu kur ka diell e kur është ftohtë strukem në atë barakën e vogël atje, e sheh atje, përballë atij pallati e
bëj roje nate.Aty e kam shtratin tim gati njëzet vjet. Prej kur ka përfunduar lufta banoj aty. Kam një stufë të vogël e dimrit ngrohem me dru që i mbledh kur përfundon një pallat, i bëj tubë-tubë, të holla e të trasha dhe i mbuloj me letër zalli.
Tek po fliste A. e përcolli me vemendje, po sytë i kishte fiksuar në pamjen e tij; një fytyrë e rreshkur nga dielli,palltoja pa pulla, një këmishë e vjetër dhe e palarë, pantollonat e hirta si fytyra e kohës në këtë paravjeshtë..I hutuar A. e pyeti, si i ndrojtur: -Nga të kemi?- i tha.
Plaku ofshau thellë dhe mezi nxori nga thellësia e shpirtit fjalët…jam nga Kukësi vëlla. Në fillim, kur erdha në Kosovë, kishte punë. Bëja çdo punë. Pastroja gërmadhat e shtëpive të djegura, bartja mallter për ndërtim..çdo gjë që më afrohej.Pastaj gjeta punë si bari në malet e Rugovës.Ishte punë më e lehtë për mua. Ajri i freskët, uji i ftohtë e ushqimi i mirë m’i patën mbushur faqet përplot dhe kur e shikoja veten në pasqyrë, më dukej vetja si djalë i ri. Një natë vjeshte. atje ku e kisha strehën e bagëtinë, binte shi dhe ishte furtunë e madhe. M’u duk se era e fuqishme po i shkulte pishat e lisat me rrënjë nga toka. Disa herë u zgjova natën për t”i shikuar bagtinë. Çdo gjë m’u duk në kufi të rojës. Qentë ishin strehuar nën strehë dhe kishin mbledhur trupin .Pastaj u futa në shtratin tim dhe një gjumë i rëndë më kishte rënë mbi sy. Bëja të zgjohem e nuk mundja. Nga orët e vona të natës dëgjoj një lehje të sertë të qenve të lidhur me zinxhirë. Përplasa jorganin me këmbë, vesha pantollonat , hapa derën e sopatën që e mbaja pas dere e rrëmbeva me forcë dhe dola në oborrin e Njëri qen ishte këputur zinxhirët. Kur u futa në vathin e deleve, pashë pika gjaku dhe nisa të ligështohem. Bëra disa hapa drejt bagëtisë…të trembura ishin bërë bashkë e po blegëronin kur më panë. Tri dele ujqit i kishin copëtuar dhe kishin ikur kur qeni Vrisho i kishte këputur zinxhirët dhe ishte përleshur me ujq. Pashë shenja gjaku në qafën e tij dhe turinjtë e çarë. M’u hodh në gjoks sikur donte të më thoshte se tash jam më i fortë.
Të nesërmen , kur erdhi Luta, më qortoi dhe pas një jave më largoi nga puna. E unë sërish u riktheva këtu ku më njohin njerëzit dhe tash ruaj natën sa për një kafshatë goje dhe kur zbret dielli. ulem këtu e shpesh më zë gjumi. Natën rri zgjuar se kam frikë nga hajnat e po më ndodhi si me ujqit që m’i prenë ujqit në vath, do të mbetëm pa punë.
-Ta bëjmë një foto bashkë?- iu lut A. Nuk e kam këtë as për gazetë, as për shpërndarje në fb-uk.
Ai rrudhi ballin dhe mezi nxori fjalët; Të lus , mos më fotografo!
– S e ke emrin, a mund ta di?
Po , po. Bekim e kam . Jam nga Kukësi. Gruaja më vdiq herët e nuk u rimartova . S’kisha kulm mbi kokë e ky kulm që e sot kam frikë se s’do të mund ta kem nesër. Ja , siç më shihni….kam nisur ta humb të pamurit e jeta më ka gërryer si lumi shtratin e vet nëpër stinë.
