ANALOG..
Shkuan fëshfërimash gjethet me vjeshtën
Rrëzuar netëve të shurdhëta
Me vete morën veç një dëshirë,
përzier me pikëllimin e degëve,
Shtrojeve t’barit të pafajshëm,
zverdhur trishtimit.
Dheun bujar përqafuar,
njomur buzën me bulëza shiu,
stuhive të dimrit acar,
pëlhurës brymë mbuluar,
shpresën, gjallë…
Rendën damarëve të tokës,
fijeve të padukshme,
që rrënjëve sërish të hynin…
Për t’u kthyer degëve ku ishin,
pranverave që do të vinin…
Ashtu dhe unë me vjershën shkoj,
me fjalë fryme përzihem.
Bie, në gji pasthirrmash,
strukur strehës së natës
ëndrrave…ngrihem.
30/01/2020