KËNGË E MOÇME
Këngë e moçme ç’legjendë të solli
Nga thellësi e dheut a përtej kohës
Ku trimat si armët në zemër farkëtohen
Dhe shpirti në luftë iu këndon
Ti kuptohesh në gjithë gjuhët e botës
Zërat që lëshon janë rrjedhë e besës
Që trimin dhe nga varri e zgjon
Vdekja të bëhet e pavdekshme
Bredh legjendave jetë pas jete
Me zërin e moçëm e flijime të reja
Sa gjatē nē kohë të njerëzve epikë
Që zbresin nga kuajtë buzë burimeve
Këngë e moçme që bredh stuhive
Pa frerin e kalit nëpër legjenda
Trim mbi trimat që ranë luftërave
Zëshëm me shpirt u këndon të gjallëve
“””””””””””””””””””””
NË FJALORIN E ESTETIKES …
Në fjalorin e estetikës ti ke hyrë
E ndjeshme në midis të figurave
Alternativë e poetëve të të arrijnë
Ty, më të bukurën e dashurive…
Gjithçka që përmban shpirti njerëzor
Element i përjetësisë që nuk vdesë
Frymë je a petkë i veshur qiellor
Shpërndan rrezatim kudo që të jesh
Humbesh e zhdukesh sërish kthehesh
Në art të fjalës në pikturë a muzikë
Si magnet dashurie drejt tërhiqesh
Forcë misterioze metaforë që bashkon
Në fjalorin e estetikes ti ke hyrë
E ndjeshme në midis të figurave
Alternativë e artistēve të të arrijnë
Ty, më të bukurën e dashurive…!
