NJË HERË E NJË KOHË
Një herë e një kohë ndryshe ishte
Bisedonim për vlera jo për kotësinë
Dashuria e madhe i fliste shpirtit
Ishte pjella e njeriut të mirë
Një herë e një kohë ndryshe ishte
Secili e kuptonte ate egon e tij
Që donte ta rrezonte njeriun e mirë
Dhe ta poshteronte gjer në marrëzi
Secili i ipte diçka te veten
Nga mirësia që i trokiste në zemër
Edhe deri në grimcën e fundit
Që të bëhej shembëllimi i tjerëve
Një herë e një kohë ndryshe ishte
Njeriu, jo të rrëzohej aq poshtë
Por, të ngritej gjer në lartësitë
Dhe të bëhej shembëllimi i jetës
“”””””””””””””””””””””””””””
ZEMRA KËRKON ÇELËSIN
TË MBYLLË URREJTJEN
Mendimet shpërthejnë si degët pemëve
Urti të arta u pikojnë pa e dehur mendjen
Nën gjethe fektojnë me dritë frutat si yje
Zemra kërkon çelësin të mbyllë urrejtjen
Në kujtesën tonë ndryshkon hiri i mykur
Hije t’ zeza fluturojnë me krahë hipokrite
Hipokrizia e mbrapshton orën e kurdisur
Dhe për asgjë bën vetëvrasje çmendurie
Nuk mund të ecësh drejt me këtë lëvizje
As të ngjitesh lart si zogjtë maje bjeshke
Nëse mendimet e zeza mbi ne fluturojnē
Me këmbë shkelim kalbësirës së frutave
Braktisja edhe harrimi të ngrijnë shpirtin
Flladi mendimeve fshin pluhurin e mykur
Aty ku merimangat rrjetat e zeza i endin
I trazon shpërthimi i mendimit të ndritur
“”””””””””””””””””””””””””
KROJESHTERRUR NUK DO TË DUA
Ah,sa do të doja që t’më përkisje mua
Veçse krojeshterrur ty nuk do te dua
Lermë të rri mënjanë vetëm në vetmi
I etur si shkretëtira deri n’pikë të të pi
Kokëfortësia jotje larg më ka tërhequr
Gufon turbullira krojet të janë shterrur
Gurgullojnë fjalët e derdhen në vargje
Shterrimin tënd e freskojnë në heshtje
Ah,sa do të doja që t’më përkisje mua
Veçse krojeshterrur ty nuk do të dua
“”””””””””””””””””””””””””””””””
KUR TË BËHEM UNË NJERI
Kur të bëhem unë njeri e ti sorkadhe
Gjahtari nuk do të të vrasë
Lotët nuk do të ngrijnë në sy
Në pyll do të jetosh e lirë
Pa frikë do të afrohesh pranë meje
Kur të bëhem unë njeri e ti mimozë
Nuk do t’i këpus lulet, s’do t’i thyej degët
Lotët vezullues s’do të rrëshqasin
Do të mbetesh përherë e blertë, erëmirë
Degëve në çdo stinë do të këndojnë zogjtë
Kur të bëhem unë njeri e ti bletë
Me thumb do të vrasësh vetëm të keqen
Që lulet të çelin në sytë e dashurisë
Nektar të mbledhësh me këmbët e zemërs
Plagë shpirti të shërosh me mjalt dashurie
Shembëllimi i jetës do të mbetesh!
