JO I KA THËNË VDEKJES
Jo i ka thënë vdekjes kur ia bastisën shpirtin
Në emër të lirisë së rrejshme sterpikur me
simbolet e saj
Dhe kështu do të jetë deri në çastin e fundit
Urrejtjen da ta zëvendësojē me të vërtetën e
dhembshur
Lirinë do ta çlirojë nga mashtruesit
Nga vrasësit e saj, atyre që u shkēlqejnë vetëm
qelbi e jargët
Liria nuk është për batakqinjtë
Ajo qëndron në ajër të kthjellët dhe kullon dritë
Bleron kopshteve me lulëzimin e jetës
Frutat i vjelin duart e pastra të njerëzores
“””””””””””””””
PËSHPËRISIN NË VESH FJALË TË ËMBLA
Pëshpërisin në vesh fjalë të ëmbla
Fërkojnë duart e spërkatura me ngjyra
Ledhatojnë e gudulisin pjesët e ndjeshme
të trupit e shpirtit
Mashtrues që përfitojnë me dredhira!
“”””””””””””””””””””
KUR E VËRTETA LEXOHET ME SHIKIM
TË RREJSHËM
Të vërtetës s’mund t’i lakohet rrezja
As t’i luhatet drita kur i thyhet
Ç’kuptim mund të ketë jeta dritëthyer
Mirësia shkilet si qenie e verbër
Kur e vërteta lexohet me shikim
të rrejshëm
“””””””””””””
NË FURRËN KU PIQEN BUKËT E DASHURISË
Në furrën ku piqen bukët e dashurisë
Mielli sitet më ndryshe, gatimi bëhet më i veçantë
Tharmi, nga palca e shpirtit u hidhet
Përzierjen e bëjnë duart e syve me gishtërinjtë qerpikë
Me rrezatim të zemrës në furrë të frymëmarrjes piqen
Kujdesshëm, gjymtyrët mos t’u digjen!
“””””””””””””””
ATJE KU NGJIZEN E PËRJETËSOHEN VETËM DASHURITË
Kur e kuptojmë lindjen dhe perëndimin e diellit
Koka na ngritet lart që t’i kap kufijtë e universit
Me zjarr zemre t’i shndritë udhëtimin mendjes
Me frymë t’ shpirtit t’i jep aromë e kuptim jetës
Vërtitet ditenatë në çdo kohë kurrë pa u ndalur
Të gjejë burime njerëzore që s’kanë të shterrur
Kundrejt çnjerëzores që si bishë i çan gjymtyrët
Për të pirë palcën deri në pikë thellësive të trurit
Në shtegtim drejt horizonteve që dhurojnë dritë
Atje ku ngjizen e përjetësohen vetëm dashuritë
Sahit F. Osmani, Elham Pasha dhe 21 të tjerë
