Sava Fezga Branko

E Diela

Mē mëngjes unë hap dritaren

Mes aromash lule plot,

Dielli godet mbi parvaze ,

Rrezet brenda depertojne.

Vrapin marr për tek liqeni,

Mes freskis unë rend pa fund’,

Maratonën ndjej në vete,

Në finish kur do arrij.

E pastaj këmbë kryq unë ulem,

Një cigare ndezë për qef,

Kafen sjell shpejt kamarieri,

E rufis atë me ngeh.

Tek mundohem të mbledh kohën,

E me të një lëmsh të bëj,

Fluturon e smbund ta mbaj,

Ajo përhapet në atmosferë.

E nëse do të kapësh orët,

Një nga një që ti dallosh,

Ato zhduken si meteorët,

Bie humbin s’mund ti shohësh.

“”””””””””””””””

Të jesh grua

Në horizontin e jetës je gjëja më e brishtë,

E bukur delikate si lule në agim,

Je si një perlë qē shkëlqen ambjentin,

Me duar e arta ti e thurrë tryezēn.

Ti je ngrohtësia e ditëve të acarta,

Që mbjell dashurin mbas mureve të forta,

Melhem për familjen mbas çdo sëmundje,

Je mbajtja e dhimbjeve mbas çdo furtune.

Është membrana e formimit t’qelizës,

Je mbretëresha e krijimit të botës

Prodhon filiza e lulëzon tokēn,

Patë çdo gjë do ishte e vyshkur.

Me të burri duhet të krehnohet,

T’a ruajnë si vlerën e tyre tê shtrenjtë,

Pa të mbeteni si eshkë e pyllit,

Që po spatën shkrepse mbeteni pa ndezur.

Sava Fezga Branko

E Diela

Mē mëngjes unë hap dritaren

Mes aromash lule plot,

Dielli godet mbi parvaze ,

Rrezet brenda depertojne.

E nëse do të kapësh orët,

Një nga një që ti dallosh,

Ato zhduken si meteorët,

Bie humbin s’mund ti shohësh.

Sava Fezga Branko

“”””””””””””””””

Ato janë ylberi mbas shiut të vjeshtës,

Rrezatojne mbi çdo ego që e thekson burrin,

Prandaj o meshkuj vëreni vath në vesh,

Ju nga gruaja lindët ruajeni si gjë të shenjtë.

Sava Fezga Branko

“””””””””””””””””””””””””

Dryni i vjetër.

Mbi rrënojat e gërmallës së dhimbjes time,

Një portë e vjetër mbyllur me drynë.

Mbrënda saj jetojnë kujtimet,

Fshehur në syndykët e vjetër të shpis.

Aty jetoj gjith fëmijria e nënës time të shenjtë

Mbledhur në fletore e copa letrash,

Kujtimet në çdo kënd kan zënë vend.

Saherë afrohem pran asaj dere ,

Një dhimbje trupin përshkon,

Mundohem ta hap atë dryn të hërshëm

Që vitet e koha e ndryshkën përjetë.

E ulem në gjunjë pran asaj dere ,

E lotë rrëshqasin mbi pragun e saj,

Duar e këmbët fillojnë të dridhen,

Nuk mbahen nga brenga që ështe hap.

Hendeku i thellë mes pragut e derës,

Ska lopat e shatë ta mbushi me dhe.

Sa herë të shoh ty dryn i vjetër,

Të prek me dorë e stë hap dot’ ,

I mbyllur hermetikish pas ikjes tënde,

Në botën e engjëjve ti kezën vend.

Sava Fezga Branko

Albania

LINI NJË PËRGJIGJE Anulo përgjigjjen

SHKRIMET E FUNDIT