PORTA E NATËS
Më lodhën rrugët që s’kanë të sosur
Asnjëherë s’e mora atë që desha,
Nata prita shtigjeve më zinte,
Por unë brezit fishekë s’i ngjesha.
Pranverë u mbolla në fusha e male,
Diellin e verës valës ia dhashë,
Me zjarrin e vjeshtës pyjet i shkrova,
Acarin e dimrit të ngrinte s’e lashë.
Dhe rrugët përsëri në këmbë i nisa
Të merrja atë që koha s’ma dha,
Përsëri nata shtigjet më zinte,
– Nga porta ime nis kënga jote,- më tha.
@seti pezaku vladi
3/12/2020
ZËRI I VALËVE
Buzë lumit veshur me mjegulla
Ulem e dëgjoj oshtimën e valëve.
Poshtë bregut,
Njëra pas tjetrës turfullonin,
Disa vinin me këngë, disa me psherëtima,
Dallgëzoheshin e thërmoheshin shkëmbinjve.
Zëri i valëve
Më hapi perden e një dhimbje…
Roniteshin sy pa ngjyra,
Pa qiell, bërë dimër
Që digjeshin pak e nga pak
Në heshtjen e vet.
Vështrimi u tretej si tymi
Me një ré shiu rrëzuar mbi qerpik.
Në ëndrrën e tyre
Mbështetur në patericën e jetës,
Skamja kish ngritur folenë.
E kujt s’iu lutën ata sy…,
U ngjitën lart, gjer tek Shën Maria!
Dëneste guri,
Thahej lisi,
Shterronte kroi,
Hëna copëtohej nëpër trarët e mendimit.
Kishin mbirë ata sy
Si zgjatim i rrënjës së legjendës përlotur
Me një grusht natë vënë te kryet,
Me dimrin e ujqërve mbuluar.
I lashë sytë e strukur
Në vallen e valëve të lumit
Dhe mora me vete
Psherëtimat tyre.
U luta
Për lindjen e lodhshme të diellit.
