SHTRYDHJA E LOTËVE
Kush derdhë lot freskon shpirtin që digjet e përvelohet ku vetëm zemra e njeriut i duron…
Gjuhë e heshtur e trishtimeve jane lotët dhe syri që i derdhe më mire dhe me larg shiqon…
Kënga është vaji i burrit kur dhimbja zhytet thellë në shpirtin e copëtuar…
Gufojne nga sytë lotët dhe nuk ndalen dot që një pellg të tërë shpirti i ka akumulluar….
Çka është uji për peshqit janë lotët për njeriun në këtë botë fare te çmendur…
Retë e mbushura plot me shi në qiell rrëzohen si shtatëzane kur u bie të fikët dhe shiu u hedhet per tu përmendur…
Dhimbja e asgjëson një bjeshkë të tërë plot me drunje e shkëmbinje të mprehtë…
Lotët në thellësinë e natës janë aq të qullosur sa pa ngrohje dielli as lotët e as kujtimet nuk thahen e terën lehtë…
Trishtimi më kaplon të tërin kur dëgjoj mynxyrat e idiotëve …
Përmes vargjeve më ngelet të bëj shtrydhjen e vrerit që kam në shpirtë e bashkë me të edhe të lotëve …
“””””””””””””””””””””
FESTIVALI I VAJTIMIT …
Tetovë ,sërishë të gërryejtën plagën që shekuj me radhë të kullon gjak …
Plisin tënd të bardhë nuk e nxiu tymi i zjarrit të spitalit por shihet se ndokush do të marrë hak
Sëmundjen kobëzezë tentojnë ta shfrytëzojnë dhelprakët dhe spitalin e kanë kallë …
Ulurima e të sëmurëve mbi malin plak të Sharrit dëgjohej si digjeshin shpirtërat e gjallë
Aty shkuan si pacientë me shpirtin e dërrmuar nga covidi për të kërkuar shërim …
As në ëndërrat më të këqija se kishin menduar se shpirti do tu dilte në zjarrë dhe tym
Mallkuar qoftë ai çast kur spitalit i doli flaka dhe të sëmurët për ndihmë bërtitën
Nga dhembja e madhe nuk mund të duronin sa që edhe yjet me Hënën në tokë zbritën
