Shkruar nga nxenese e klases se pare.Aria Kaloçi

“Atletet e pabindura”.

 Përrallë nga Aria Kaloçi, nxënëse në klasën e 1rë. 8 vjeçe Një ditë Sara shkoi të vishte këpucët për në shkollë, por ato nuk i’u bindën me një zë, “Sara kujdes me ne”, ja kthyen atletet. Sara i dëgjoi dhe tha, – po pse, si mund të flisni ju? Unë nuk kam atlete të gjalla, u tha Sara. Atletet i përgjigjen, po gjithçka në jetë mund të flasi, por mund të flasi me zë të ulët, ti nuk e dëgjon, edhe ne kemi jetë, jo vetëm Ti. Sara i dëgjoi dhe u thotë, mirë, do i them mamit se nuk do shkojë sot në shkollë. Sara i tregon mamit dhe ajo e lejon të qëndrojë në shtëpi ndërkohë Sara e vogël filloi të fliste me to.

O këpucët e mia, çfarë keni kështu, përse jeni nevrikosur me mua? Ato i përgjigjen, – sepse ti nuk na lan, nuk na pastron e na mban të pista, vetëm mami jot na mban të pastra. Po çfarë të bëj unë, jam ende e vogël, shikoj mamin dhe prapë nuk di. Po, por ti duhet të mësosh, ashtu si mëson për në shkollë me ndihmën e mamit edhe të tjerat mësoi nga mami ashtu sesi i bën ajo. Por, unë detyrat i bëj vetë, kush ju tha se mi bën mami? Ashtu siç mëson pa mamin mëso prej saj sesi të kujdesesh e të na pastrosh edhe ne, sepse ne jemi këpucët e tua e jo të mamit. Keni të drejtë, këtej e tutje do kujdesem më shumë për ju. Ju jap fjalën. Ato u gëzuan dhe nga ajo ditë ato i bindeshin Sarës, ishin bërë shoqe të mira. Pas çdo dalje dhe loje Sara i pastronte me kujdes, i fuste në dollapin e këpucëve dhe ato silleshin mirë me të.