BISEDË ME VETVETEN. (51)
Si bashkudhëtarë, ngjasim unë edhe ti.
Kujt hallin me këngë te nisim t’ia qajmë?
Ti mbyllur në kafaz, por dhe unë s’kam liri ,
Ç’kemi bërë ne, gjynahet e kujt lajmë?
Të dy o bilbil gjuhëtar, kush na e uli kokën,
E këngën e trashëguar na rrethoj me tela.
E për mallin të dy, s’i “buka”u poqem .
Të mbledhura krahët, por s’na mungon vlera.
Ndodh kënga të këndohet dhe në heshtje,
Mbyllur katër murreve s’na dëgjon asnjë,
Ti me ushqimin kacafytesh në përleshje.
Unë me sendet flas, por përgjigje asgjë.
I arratisur ti diku pemëve të kanë kapur,
Dhe mua halli më ka çuar deri në kurbet.
Ti futur në kafaz, unë si një buzë’plasur.
Mendohem sinqerisht, se kjo s’më duket jetë.
“””””””””””””””””
I MUNGOVA DIELLIT
I mungova shumë diellit
Por dhe ai sa më pa
Zgjatë litarë rrezet
Ku kishe qën më tha?
Po dil, mos rri mbrënda
Sikur me paterica, çal – çalë
Kur të kthehesh mbrapa
Errësira do jet shpërdar.
Një trëndafil në ballkon
Shpejtë bën rrutullimin
Ndoshta dhe atij i mungoj
Se nuk ma ndan shikimin.
Të nesërmen e pres
Të bëj hapat më tutje
Një, dy, tre, katër pesë,
Dhimbja do zhduket.
Dylufton drita me errësirën
Për ta bërë më të kthjellët
Fërkohet dhimbja me sfidën
Rrugën e diellit e gjen.
Diellit shumë i mungova
Me kremin e tij lyer plaga
Por ai, me zë çapkëni më tha
Mos e kthe kokën mbrapa.
“”””””””””””””””””””””
NUK FLAS! (50)
Të flas, të të dëgjoj më thua, po për çfarë?
Për ato që ne kemi thënë me qindra herë,
Sa, e shumë herë më ke bërë për të qarë,
Përsëri, s’i të të fal, sikur s’ka më vlerë.
Mos harro se të njëjtat fjalë ti më the,
Gjysma e zemrës time, tek unë gufon,
“Largohu të lutem tani çfarë dreqin ke””?
S’është hera e parë ,që gënjen kur premton.
Kërkon qiri të ndezur por është e kotë,
Fatin e ke patur tek dera, o fat lumë,
Natës pis të zezë, rrugën s’e gjen dot,
Me dhimbje po ta përsëris, mori fund.
Tani më thua dhe më lutesh të të flas,
Ç’ të dëgjoj, prap do gënjesh, justifikim,
Më mirë të hesht, se sa me fjalët “tezgjah”
E morri ferra uratën, nga unë më s’ka kthim.
“””””””””””””””””””””””””””
POEZIA MONOLOG PËR SYTË është botuar në librin Enigmat e shpirtit
LEXIM TË KENDSHEM.
MONOLOG PËR SYTË
Sytë janë si livadhi me lulet më të rralla,
Janë dritaret ku sheh gurë, lule, lumenj e dete.
Janë freskia që qetson shpirtrat e vrara.
Janë shatërvan lotësh që brenda vargjeve derdhet.
Sytë e poetes janë perkundje në një djep dashurie,
Janë direkët e spirancat e anijeve në lundrim
Lum ai që merr pak nga zemra që i ngroh në vite.
Ndaj mos ja hiqni zjarrin që një mal e shkrin.
