PAQE
Një ditë,
Unë pashë shumë njerëz,
Njerëz jo të zakont,
Pashë njerëz me fytyrë të qartun,
Unë pashë kur këta njerëz,
Zemër nuk kishin,
Unë pashë kur këta njerëz,
Ishin të krisur.
Unë pashë kur këta njerëz,
Erdhën kalur,
Unë pashë kur këta njerëz,
Kundër njerzve u sulën,
Kundër njerëzve të mbetun,
Deri sa u sollën vdekjen .
Unë pashë mizori,
Në fytyra satrapi,
Se ata kishin fytyrë xhelati.
Eh,
Njerëz fytyrë qartun,
E shpirt prishur,
Zemër krisur,
Sot ke sa te duash,
Në botën e ndyrë,
Më shpirt prishur.
Te metunit kërkojnë mëshirë,
Paqën e duan shumë,
Të lodhun në shpirt,
Mallkojnë pse egzistojnë.
E duan lirinë,
Paqën ta gëzojnë,
Nuk duan zemër krisurit,
Jetën tua shaktërrojnë. Paqë, paqë,
Në jetë kërkojnë.
DETI PLAK
Kjo lundër imja,
Udhëton në detin e trazuar.
Nëpër valët e zemruara,
Të detit plak.
O ti det, o zemrak,
I trazuar nga pak,
Kujdesu të lutëm,
Për mua se jam plak.
O det i kaltër,
Me shumë avaze,
Shumë vëllezer të mi,
Kërkova të mi falje.
Të bëra lutje,
Por jo me shkrim,
O det i hapur,
Kujdes shpirtin tim.
FATI
I adhurojë ëndrrat,
Në tokën e njomë,
Aty ku fshatari hedhë farën,
Aty ku njeriu gjënë të lashtën rrënjë.
I adhurojë ëndrrat,
Në këtë tokë të njomë,
Kur njeriu prehet,
Me zemër e shpirt.
Po pse kjo jetë,
Është vetëm një fytyrë,
Si mostër,
E zhveshur nga jeta.
I adhurojë ëndrrat,
Në tokën e thatë,
Por e kotë se koti,
Njeriu është i pa fat.
E KUJTOJ
E kujtoj gushtin,
Shëtitjen buzë detit,
Zhegun e verës,
Freskinë e detit.
E ndjej ne shpirt,
Këtë freski,
E ndjej këtë aromë,
Që e mbaj në gji,
Është aromë jete,
Që shëron plagë.
E ndjenë këtë çdo mërgimtar,
I kujton mbrëmjet,
Buzë detit të qetë,
Kaltërsi çdo kund..
Jetë e gjallëri,
Që çdo kush ka lakmi,
Shetita buzë detit ,
Mblodha ca guaca,
Kujtova të kaluarën,
E pash të ardhmen,
Në kaltërinë e detit,
Shijova aromën,
Ndjeva gjallëri,
Në vargjet e mia,
Hetova në fytyrë,
Lotët e mi,
Që val më rodhën,
Si rreke shi.