Nga triologjia e udhëve
O hyjnesha të udhëve!
Ju që endni fillin me busull e peshore,
masë për masë!
Ç’po ndodh kështu?!
Në vend të ecim – ndalojmë në diçka
që na merr energjinë si shushunja merr gjakun e dobësohemi.
Më gjatë na rri mendimi në kokë se në shpirt e në zemër
e krimbemi në harresë.
Më tutje – më keq e më keq – më mirë…
Udha ka marrë udhën e budallait
e i mençuri i vihet pas, si gorre e vogël.
Gjithçka e parë me këta sy dhe e dëgjuar me këta veshë
shmanget nga udha
e fluturon-fluturon gomari, pale të mos fluturojë!
Plakur jeni e u dridhen duart?!
Verbuar jeni e po shkojmë për dreq?!
Lëngatë në paçi, lëngata juaj na ka shtënë në lëngatë
e s’po i ikim mallkimit as me kohë ,as pa kohë.
Gjallë në qoftë Atropa, e juaja motër,
në i prefshin gërshërët ,
me të zeza në qoftë,
ta presë këtë fill që na lidhë me nesër,
të çlirohet udha nga faji ynë!
“”””””””””””””””””””””””””””””””
Rrugë sokaku
Udha quhet udhë kur shkon pas dobisë e del tek qëllimi i lartë!
Ç’është kjo rrugë sokaku , e ngushtë, dredharake,
që gëlon nga fjalët pa bukë e pa kripë!
Këtë quani udhë?!
Paskeni dalë në mëhallë me djallin e çalë e me blozën e drejtësisë,
me një këmbë bronxi e një këmbë gomari!
Prisni t’ju besojnë?!
Pa shiko, çrrengje punoka mendja
kur merr përpjetë sokakut me marsh sovranist!
Mos thoni:”Punë djajsh!”,- kur të vini në vete,
në rrugë të madhe me dishepujt pleq,
se dhe gurët e sokakut do qeshin me ju,
gurët e sokakut do qeshin!
“”””””””””””””””””””””””””””””
Nuk ka më të trishtueshme se një bimë munafike
që thahet nën dhe para se të mbijë!
E pavërejtur si një antifakt
jeton në të zezë
e bën punë të errëta theqafjesh.
Kjo grackë e mallkuar – fshehur prej syve
e nxori kokën
por ç’tu bësh munafikëve që drejtojnë jetët tona
si oktapodët !
Nën radarë e të maskuar nga gjahu
pamja që shohim – gënjen!
Ju nuk e keni idenë sa lufton një fytyrë
për maskën e vet të përsosur!
