DINJITET..
Këmbë zëbathur Nëna ime
Në të ftohtë dhe në acarë
Këmbët plot me gjëmba ferre
Nëpër balte i hiqje zvarrë.
Vuajte biro nuk mbarohen,
Po linde me mot të zi,
Sarkazat e shpirt digjen
Në këtë jetë pa barazi.
Nëpër fusha gërxhe male,
Në acar e në të ftohtë,
Binte shi me llo dëbore,
të çarat dhëmbnin në kockë,
Asnjeher nuk u perkulën,
Si strateu luftuan në jetë,
Rriten vatra kalamaqësh,
Me traditë kulturë dhe dinjitet
JETIMJA
Në një fshat të thellë malor
mes gjelbërimit dashurisë
na jetonte një vogëlushe
emri saj qe trëndelinë.
Flokët rrica ngjyrë gështënje
e bukur si lule prilli
jetonte ne fshar me gjyshen
por nuk dinte cfar ishe mesimi
Fshati iku u shkatrrua
me sdegjojesh ze njeriu
vetem gjyshja vajza e vogel
si dhe stani i nje barriu
Gjyshja rrinte dhe mendonte
per voglushen trendeline
qe ne djep i kish ngelur
vetem qyqe dhe jetime
Dikur fshati kishte shkolle
kishte popull gjalleri
sot ne fshat kish ngell voglushja
gjyshe saj dhe nje barri
Veron Hoxhaj
JO DHUNË MBI GRUAN
Në gjumin e rëndë, flinte fëmija mbi krevat,
në ëndërr të madhe e hante bukën thatë,
Gjumë donte të flinte u zgjua i tmerruar,
grindje të bërtitura nga prindërit janë dëgjuar.
Pika gjak nga hundët mamit i pikonin
fytyrat e skuqura lotët i kullonin .
Sytë ju veshën fare dhe qava me lot
u futa në mes dhe si ndava dot.
Me duart e vogla Babin e qëlloja,
qava ulërija Mamin e shtrëngoja
Dhe i thosha Babit aman Babi im,
mos ma vrit ti Mamin mos më lër jetim…
Babi u ndalua nga shkizofrenia,
pinte shumë cigare dhe qante si fëmija…
Mami mblodhi rrobat herdhi mu afrua
të lutem o bir, dua të vish me mua.
Në mes të rugës, pa lek pa shtëpi,
hariti dhe lipte, mua më mban në gji.
Mbi stola të qytetit flinim mbi karton
mua edhe mamit shpirti na lëngon.
ç’fajë kam un, ti Mor babi im?
shpirtiin ma copëtove dhe të më lësh jetim.
Un dua ngrohtësi jo shkizofreni,
me ty dhe me ,Mamin të ndjej kënaqësi. Veron Hoxhaj