MË BRAKTISËN

Ndjej se më braktisën disa që i desha aq shumë.
Ikën, më kthyen shpinën dhe nga pas më qëlluan.
Ata, që i ushqeva me dashuri dhe me bukë
Ata, që dhe përkëdheljet e mia i harruan.
Ata, që atëherë kokën ulur e mbanin
Dhe me duar të shtrira përgjëroheshin
S’e kisha menduar se fjalën këta mjeranë do ta hanin.
Të shkelin ndjesinë time njerëzore e të largoheshin.
Sa shpejt harruan, që dhe këmbët zbathur i kishin.
Unë këpucët ua mbatha, që të mos u vriteshin këmbët.
Harruan se i desha fort edhe ashtu siç ishin
Harruan që bukët e grunjta, ende i kanë tek dhëmbët.
Harruan se mes ditëve përvëluese, ua shuajta etjen.
Kur shpirti i tyre po plaste nga marazi,
Eh, sa keq më vjen dhe shaj çdo ditë veten
Ndërsa herë-herë për k’ta fatkeqë më kap gazi…
-ADELINA PALI-
“””””””””””””””””
Nën dritën e hënës dashuria na bëri një
Dhe trupat bashkuam e u kthyem në zjarr
Dogjëm gjithçka ashtu heshtur pa zë
Veç bulkthat e natës dhe hëna na pa…
-ADELINA PALI-
“”””””””””””””
SYTË E TU
I kam parë një mijë herë sytë e tu
Në vargje dua ti vizatoj , por se kam aspak të lehtë.
Një ditë më duken si deti të kaltër
Ditën tjetër për çudi, si livadhe të blertë !
I shoh përherë të ëmbël e të qeshur
Seç kanë një mister , një magji.
Drita në to përthyhet si mbi diamant
Ndoshta është sekret , që veç ti e di !
E mban mënd? Me ata sy më bëre për vete
Ndodhi një çast ashtu pa kuptuar.
Në to lundroja si në të kaltrat dete
Mbi to barisja , si livadheve bleruar !
Ata sytë e tu janë vërtet të çuditshëm
Sa të bukur , kur qeshin plot katare
Akoma dhe më të shndritshëm
Kur derdhin lot margaritar…!
-ADELINA PALI –