KËNGA E MJELLMËS SË BARDHË.
Nga libri :“Kur kyçen yjet e harresës”
Mos më shiko me sy të huaj
Unë jam, një kokërr pluhuri
Ose një vizion i dyshimtë
Që kohë pas kohe
Tretem si kripa në ujë
Jam miku dhe dashnori i myshqeve
Shikoj se si hëna fundoset
Në shpirtin e gjelbërimit
Dhe sërish
Ngritët si një flutur e verdhë në hapësirë
Mos më shiko si drurin pa gjethe
Në mua gjithmonë gjethojnë
Stinët e vdekura
Gjethojnë disa lloje lulesh
Që nuk çelin asnjëherë në dimër
Të lutem zgjatma dorën
Të mbështetem për hijen tënde
Nëse vdes mbi këto dallgë të zeza
Nuk dua që të përfundoj tragjikisht
Kënga e mjellmës së bardhë
“””””””””””””””””””””””
PËRSE BËZANË SI NATA E VERBËR
Nga libri :“Kur kyçen yjet e harresës”
Përse bëzan si nata tinëzare
Kjo heshtje që të shkallmon
Rrënjët i ka te kujtesa
Përse bëzan si qyqet lakuriqe
Jam ngopur me klithmat e myshqeve
Pak nga pak kanë filluar
Të vdesin rrënjët
Gjethet nuk marrin frymë
Kjo frymëmarrje e trazuar
Po i çmend lulet e fishkura në saksi
Përse bëzan si nata e verbër
Në mua po zgjohen kujtimet
Po zgjohen shtërgjet
Nga një udhëtim i largët e i përgjumur
Përse po hesht si nata e vetmuar
Sonte hapësirën e varfër
Verboi pluhuri kozmik
Një shi i dyshimtë rigoi nëpër kujtesë
Përse ti bëzan kaq mizorisht
Kur vdesin fluturat e kaltra
OSE I BIRI E VAJTONTE TË ATIN
“Kush i theu xhamat e shiut”
Nga telat e këputura të kitarës,
Zgjohet një zë prej guri.
Era,
këndon një psalmë të lashtë.
Nga muret e korridorit,
zbresin zërat e shthurura të ikonave.
Më pastaj,një heshtje pas heshtjeje,
këputen telat e ndryshkura.
Nga vajet i foshnjave,
te portat e faltores
Kurrë më trishtueshëm se sot,
Nuk është dëgjuar,
dënesja e tokës tonë.
Tok me foshnjat,
qante edhe kambana.
Një dënesje në duet
Dëgjohej lart në qiell,
S’dihet,
a thua vallë Ati e vajtonte të Birin,
apo i Biri të Atin fatkeq?!