” NËN PETKUN E VDEKJES”
Vdekjen diku,
dikur mësova ta respektoj
vdekjen mësova t’a pranoj
mësova si ta mbart gjithmonë me vete,
por s’munda dot t’a anatemoj.
Vdekjes, vargje i thura,
paqe të vendosja,
vdekjen, desha të korruptoja.
Vdekjes nanulla i këndova,
por ty kurrë s’të shpëtova.
Dhimbjet,
në shpirt më therrën
në gjunjë u ula,
për ty u luta
lotë derdha,
biletën e kthimit se bleva
shpirt, i qetë dhe, nën tingullin e fjalëve të mia.
Ike, por si pranove të ikje
plane e ëndrra pa fund kishim
vdekja në mes i këputi
dhe unë pa shtyllën time mbeta.
Të ndjej në çdo fjalë që më thuhet
magjinë tënde në çdo propozim
përkrahjen tënde në çdo kompliment
mbështetjen tënde në çdo përqafim.
Të humba në tokë, në qiell të gjeta
ëngjëllin mbrojtës u shndërrove
me shenja më flet
në çdo figurë të reve fjalët e tua lexoj
në çdo fëshfërimë të gjetheve ty të dëgjoj.
Boshllëku yt, i pashmangshëm
mungesa jote, e paplotësuar
rrënjët u shkëputën, degët u prenë
vdekja form tjetër të dha.
Nën petkun e vdekjes dhimbja u shndërrua
loti shteroi,
u tha,
nën petkun e vdekjes ndjenja rrugën humbi.
AUTOPORTRETI I NJË ULKONJE!
Hënë e plotë
flladi lehtë më ҫjerr
me ty në krah
në ujkonjë shndërrohem,
instiktet kafshërore ulërasin
dëshirë për sarkën tënde më zgjon.
Epshi,
nuk zbutet
shtohet me ҫdo gllënkë
nga lëngu yt.
Yjet,
dëshmitarë të mëkatit
më lutesh të të ҫliroj
ҫdo puthje,
hap drejt përjetësisë,
ҫdo përkëdhelje,
horizonte të shumëfishta më udhëton.
