Ishte buzëmbërmje dhe freskia e vjeshtës e mbështolli të tërin, nga koka në majë të këmbëve djaloshin me violin, duke bërë që ta pushtonte një drithërimë e lehtë.
Ai zuri qoshen e tij në të majtë të Bankës Kombëtare, nxorri violinën nga këllëfi dhe zuri t’i binte.
Tingujt vinin të ngrohtë e të huaj njëherësh, si nga një botë ireale.
Por, veç atyre tingujve, gati hyjonrë e të pa arritshëm, gjithçka tjetër ishte reale dhe e mbështillte djaloshin e varfër me një koracë dhimbjeje e pritjeje.
Dhimbje ishte shumëçka në jetën e tij, në jetën e një njeriu pa njeri që nuk kishte asgjë, përveç asaj violine dhe talentit. Pritja vinte në trajtën e një drite të mugët, ku herë herë shfaqeshin e shuheshin shpresat për një jetë tjetër…
Por as muzika që iu falte njerëzve, nuk ia falte dot bukën e gojës. Rrallë kush prej nga ata që kalonin aty pranë tij nxirrte dhe i hidhte ndonjë qindrakë për lëmoshë, por që gjithësesi nuk arrinte t’ia shuante varfërinë.
Nuk arrinte t’i siguronte një strehë të ngrohtë dhe një pjatë supë të mirë, si gjithë njerëzit e tjerë të kësaj bote.
Iu kujtua supa e ngrohtë, era e mirë e gjellëve të gjyshes, që i mungonte, pasi kishte shkuar me të shumtët dhe e kishte lënë atë të vetmuar dhe pa asnjë përkrahje.
Ndjesia e ushqimit i kaloi nga truri në stomak dhe ai ndjeu një uri të tmerrshme. Ngjyra gri e urisë përzihej me tingujt nazikë të violinës së tij, që ndiznin një copë qiell mbrëmje atë të ngrysur, plot melankoli e dritëhije vjeshte.
Kishte tre ditë që nuk kishte vënë gjë në gojë dhe loja e ligë e urisë po i kthehej në një makth.
Megjithatë i duhej t’i binte violinës, të nxirrte prej saj tinguj pak a shumë gazmorë kur shpirti i ulërinte nga dhimbja e trupi nga uria!…
Nja dy të rinj u ndalën, e vështruan një copë herë me kërshëri dhe i hodhën disa qindarka…
Zhurma e tyre, teksa rrokulliseshin përvajshëm, vajti në veshët e tij të mprehtë prej muzikanti si një ankim…
Pastaj gjithçka u fundos në një heshtje gri që e thyenin vetëm tingujt e violinës së tij.
Ndërkohë, nga kati i dytë i bankës, po e vërente me çudi një zonjë elegante, veshur me një kostum gri të shtrenjtë.
Ishte një zonjë e mbajtur mirë, bile e hijshme, aty rreth të dyzetave, me një buzëqeshje të çlirët, gati ëngjëllore…
Zonja zbriti shkallët e bankës, iu afrua djaloshit me violinë dhe po e vështronte si e magjepsur. Pastaj nxorri nga çanta një tufë kartmonedash, rreth njëqind mijë lekë të vjetra dhe ia dha.
Djali nuk iu besoi syve. Për atë natë dhe për disa ditë e netë uria do të shuhej dhe ai mund të kishte një strehë për të kaluar natën. Ajo zonjë e bukur ishte si një ëngjëll krahëbardhë i zbritur nga qielli.
Kështu ndodhi edhe të nesërmen. Përsëri zonja me të bardha iu afrua si në ëndërr, me hapin e saj të lehtë pranevror, e vështroi një copë herë me një ndjenjë të thekshme mirësie dhe i hodhi një tufë kartmonedhash. Ai i mblodhi me duart që i drideshin, ndërkohë që në trurin e tij konturoheshin partiturat e një kompozimi të ri…
Ishte një ditë e diel dhe banka qe mbyllur, por djaloshi zuri vendin e tij të zakonshëm dhe me një tufë partiturash para këmbëve zuri t’i binte violinës. Ishte një melodi përrallore, që përkundte agun e atij mëngjesi të freskët pranveror me një ndjesi mrekullimi…
Tani ai kishte veshur një pulovër të ngrohtë që e pati blerë me lekët e zonjës dhe qe ushqyer mirë. Violina këndonte a qante në duart e tij, ndërkohë që mendja e tij sajonte dritëhijen e notave në partitura. Në xhep kishte ende të pa prishura një pjesë të lekëve të zonjës me të bardha…
Befas një tufë djemsh gazmorë, me cigare në duar dhe me një shishe rakie që e pinin herë njëri e herë tjetri, duke bërë rromuze, e rrethuan dhe nisën ta tallnin djaloshin me violinë. Njëri prej tyre ia rrëmbeyu violinën dhe ia bëri copë e thërrime.
Copërat e drurit të bukur ranë përtokë e kumbuan si një ankim!…
Ai klithi. Klithja e tij i ngjante shpnedit të plagosur. Shpendit që i kishin hequr mundësinë për t’u ushqyer. U ul galiç dhe mblodhi copat me duart që i dridheshin, por shkelmat dhe grushtat e vërsnikëve të tij të acaruar e plandosën përtokë të përgjakur.
Partiturat i mori era dhe ikën tutje, në rrugicat e mbuluara me ankth dhe pritje.
Kur erdhi zonja me të bardha, nuk e gjeti violinistin e varfër, vetëm një pulovër të shkyer, copërat e violinës tutje-tëhu dhe disa partitura të zhytura në një pellg me ujë të ndenjur…
Ajo i mblodhi partiturat, i pastroi nga balta, si të ishin një ikonë dhe iku tutje, me shpirtin të drithëruar nga dhimbja…
Djaloshi mbeti në mëshirë të fatit, pa violinë, pa para, pa bukë e ujë, i rraskapitur fizikisht e shpirtërisht, me rrugët e jetës të mbyllura.
Kishte kaluar një muaj nga ajo ditë e zezë kur e rrahën dhe i thyen violinën dhe djaloshi po rrinte duarkryq në një rrugicë të errët, diku në periferi të Tiranës, duke u lutur në terr…Uria, kjo serenatë e trishtë, që të dhemb në çdo kockë e në pejzë të shpirtit, tashmë i qe kthyer në një makth dhe ai mezi po mbahej që të mos binte.
Befas një makinë frenoi buzë rrugës, një djalë i veshur me një kostum të shtrenjtë gri, aty afër moshës së tij, zbriti prej saj dhe u drejtua drejt tij.
-Eja me mua, -i tha i porsaradhuri. -Hip në makinë. Dikush don të të takojë.
Djaloshi endacak iu bind në mënyrë të verbër. Makina çau nëpër rrugën e Elbasanit, kaloi Ambasadën Amerikane dhe u ndal tek Vilat Gjermane.
Hapën portën e një vilë dhe… dhe në derë, veshur me robdëshmbër ngjyrë kremi dhe me një buzëqeshje gati hyjnore…po i priste zonja e bankës, zonja me rroba të bardha…
Ajo ishte një këngëtare e njohur që kishte bërë emër në gjithë botën, me këngët e saj të mrekullueshme. Kishte mbaruar Akademinë e Arteve dhe ëndrra e saj në sirtar ishte kompozimi. Partiturat e hedhura në baltë, atë ditë kur mbi djaloshin u vërsulën horrat e rrugës, ajo i kishte marrë dhe i kishte hedhur në një kompozim brilant.
Djalin e sistemuan në një shtëpi të bukur, disa qindra metra larg vilës së zonjës. Ajo shtëpi mjaft shpejt zyrtarisht u bë e tij dhe për të nis një jetë e re.
Që atë natë, ai dhe zonja filluan bashkëpunimin në fushën e muzikës, bashkëpunim që të do të finalizohej me disa koncerte dhe albume të përbashkëta.
Ikën vitet dhe një mbrëmje zonja e fisme mbylli sytë e nuk i hapi më kurrë. Djaloshi që tashmë po shkonte rreth të tridhjetave qau me lotë të valë, me zemrën të pikëlluar e shpirtin të vrarë nga mungesa.
Pastaj… u ul në partitura dhe krijoi kompozimin më të denjë të jetës së tij, të cilin e titulloi “Një engjëll në jetën time”, kompozim që do të këndohej nga një këngëtare e njojur dhe do të merrte rreth tre milion klikime brenda disa orësh