Kozeta Zavalani

Këtë 6 dhjetor përsëri

Pemën e vogël të Vitit të Ri zbukurova në shtëpi,

jo vetëm për forcë zakoni,

jo vetëm për të hijeshuar dhomën

por për t’iu lutur Zotit e Shën Kollit

për më shumë shëndet e dashuri,

për më shumë ditë të bukura,

frymëzim e mirësi…

Gëzuar!

Ju përshëndes me kapelen bërë nga mjegulla,

nga era thurur me vesën e ngrirë.

ku ëndrrat e mia fluturojnë universit,

shpërbërë në mijëra diamante,

që flasin me zogjtë në pemë,

për të vendosur natyrën në paqe.

Në faqen e orës së horizontit,

ku kryqëzohet koha me dritën,

ku ajri tansformohet në energji,

ku këmbanat thyejnë heshtjen

nën llampae e shndritshme,

më shfaqen dy botë paralele:

Në të parën, unë humbas si mjelmat në kanal, zhytur në kënetën,

që më është dukur si mermer I bardhë.

Ku patkonjtë e kuajve godasin kokën time.

Ku zhurma e shpatave humb brenda frymës sime.

Ku nën lëkurën time

shuhen e ndizen pishtarët me flakë,

duke pritur ekzekutimin tim…

Në të dytën, mes akujve në vlim thërras:

Gëzoni çdo ditë nga vitet e mbetur të jetës,

që të mos pendoheni më pas!

Jeta është vetëm momente,

kaq të çmuara dhe të paktë.

Gjithçka varet prej jush,

në përcaktimin e gjërave qartë