Edhe për ju jam nënë
Udhëtoja e qetë mes bulevardit të ditës.
Të veçuar gjeta dy fëmijë të vegjël.
Të heshtur, fytyrëvrarë si telat e sitës.
Skena e trishtë i katandiste si vegël.
M’u dhimbsën e afrohem duke i pyetur.
Dridheshin strukur nëpër të ftohtë.
Më vështruan befas të uritur e sytretur.
Kur loti pikonte nga gjoksi i ngrohtë.
Pëshpëritën se kishin mbetur jetimë.
Dhe flinin ku të mundnin, në rrugë.
U preka dhe shqetësimi s’kish durim.
Sikur më hodhën blozë duhani e vrugë.
Si shpuzë më dogji revolta si nënë.
Si shigjetë në shpoi dhimbja si njeri.
Ah, në çast doja t’u vija shtratin prej hëne.
Të flinin ngrohtë e qetë në jastëkun e ri.
T’i mbuloja me kuvertë qëndisur me yje.
Të qeshnin si lulet që çelin në maj.
Të marr diellin dhe një mal me pyje.
Të ndizja zjarrin e të ulen si xixëllonja pas saj.
U përpoqa e më ndaluan t’i adoptoj.
Por unë s’pyeta ligjin i vura në shpirt.
I strehova në folezën e mirësisë ku jetoj.
Gjersa të bëhen Zot të vetes një ditë.
I mblodha në kraharor me dashuri.
Njësoj pa dallim i dua si bijtë e mi.
Ata janë e ardhmja e bukur në dituri.
Kur më rrëfejnë ëndrrat me gëzim.
Rinohem me ta se aty gjej pranverë.
Edhe pse u rritën më thërrasin “nënë”!
Kur shtegtojnë si zogjtë e jetës në verë.
Akoma i pres të kthehen tek foleja mëmë.
Përgjërohem për fatin e tyre në çdo hap.
Me shpirt iu them se dhe për ta jam nënë.
Ndaj sa herë të vijnë si kalorësi në vrap.
Do i përqafoj si yjet që flatrojnë në hënë.
Mimoza Halili
( E botuar ne librin “Kodi i dashurisë”)
