NËN DRITËN E YLLIT TË DAVIDIT-Nga AGIM DESKU
NË JERUSALEM
-Në Jerusalem takova zotin
Një jetë ëndrrash
Me ç’fuqi të shenjtë
Pëse gjithë kjo histori
A ngjajmë ne me ty David
A jemi një histori e njëjtë
E di ku më rriti nëna
Më tha biri im
Të kam rritë me shumë dashuri
Mbi djep tënd të rrinte varur
Ylli i Davidit
E kishim nga tradita e jonë
Të njëjtë si besën
Edhe fjalën e bukur
Ta duam atdheun
Të lirë
Në fluturimin e shqiponjave
I pash sytë e mi që ndriçonin
Luftën për liri
Eedhe unë e vura në zemër
Këtu atdheu është vet zoti
Takimi im me Të
Dhe njeriun e fjalës se bukur
U bë urë e vëllazërisë
Që rri ndez si feneri i Homerit
Mjaft u munduan shekujt
Ta fshijnë nga faqja e dheut
Se drita e diellit na i ndritë rrënjët
pellazge
Deri sa dashuritë jetojnë të lira
Apo i ndezin grimcat e atomit.
FATE TË NJËJTA
-Në muzeun e Holokausit në Jerusalem
-Këtu janë dhembjet dhe fatet e njëjta
Jam lutur dymijë vjet deri me sot
Të takoj tokën e njeriut të parë
Dymijë vjet ishim flakë e njëjtë dielli
Ashtu siç falej dritë nga drita e ndonjë ylli
Shekujt e dehur më dehen dje dhe sot
Ma prangosën historinë e plagëve të tokës
Njëqind ndarje në çdo cep të shqipes m’u bënë
Apokalipsat ma urryen edhe dashurinë e dhënë
Për tokën që më premtuan zotnat e olimpit
Më thanë rikthehu im zot në Promethe
Vetes nuk ia fali nëse burrëninë e humbi sërish
Pas dymijë vite ferri sërish fatet na ribashkuan
Sot e akova tokën e zërave të lirisë
Rikujtoj djepin me Yllin e Davidit ku më rriti nëna
Lindjet i kemi të njëjta Rashel me engjëllin Erna
E ruajmë njeri-tjetrin tani si çlirimtarët lirinë
Më duhet ta kujtoj hyjrinë tonë Tanagra
Për bukurinë e saj s’gjejmë fjalë ma të bukur
16 shekuj para Krishti ka jetue dhe ka fol shqip
Ishte vet Homeri ai pellazg i vjetër që më tha
S’më dështën për pellazg edhe pse i takoj
Prej që u krijue bota e dashurisë së Adamit
Nën dritën e yjeve i fala edhe pak dashuri Eves
Në dritën e Yllit të Davidit erdha t’i shoh sytë e mi
Se nëna më thoshte sytë i kemi të njëjtë
Këngët për lirinë na janë të dritës se diellit
Gotën për mikun e ngritim në sofrën e bashkuar
Për djajtë që na urrejnë zotin e kemi dëshmitar. Jerusalem 10.06.2022 AGIM DESKU
NË YJE NGJAJNË VETËM YJET
Rashel po vij për paqën e yjeve
Se ju ngjajmë pranverave të njëjta
Mbaj mend Yllin e Davidit mbi djepin ku u rrita
Kur sytë e mi për herë të parë panë dritë
Rashel po vij për popullin vëlla
Bekimin e kam nga varri i nënës dhe babait
Më thonë shko Agim në Jerusalem
Në tokën e bekuar të Zotit
Falënderoje popullin vëlla për vitin 1999
Kur populli im bënte jetë ferri
Dhe as nuk njiheshim ma për njerëz
Fluturimin e parë të lirisë na e falët
Historia na mëson të mos e harrojmë të kaluarën
Të ecim në tokën tonë të lirë na duhen miqt e vërtetë
Ambasadorët që paqen e kanë në shpirt të Rashelit
Vij më i sjell e më i marr miliona ëndrra
Më i gozhdue e më ju dhanë frymë vargjeve të poetit
Asgjë mos më i fal djallit veç dashurisë se vrarë.QERSHOR 2022 AGIM DESKU
GJUHA E KALIT APO PENGU I EVROPËS
E di fuqinë e kalit
Dymijë vjet u bëra hamall i tij
Për nder e kishim emrin liri
Gjuhën e tij veç unë e di
Nuk ishte si gjuha e Satanit
Kur njeriu ia mori peng
Për kinse mrekullitë e fjalës
Deri në pikën ku poeti nuk urren
E dëshiroja kafen me poetin(S.Berisha)
Miku im poet më tha
“Të jesh i sinqertë do të thotë të jesh kali”
E vërteta e jeton jetën e bukur
Shkrihet në qiriun e Naimit
Por prapë ndritë bashkë me dritën e diellit
Sa herë e folëm gjuhën e kalit
Kurrë bota nuk ishte më ne
Ne i falëm asaj mbretëritë
Ia mbrojtëm kryqëzimin e shenjtë
Dhe ne mbetëm peng i tradhëtisë së Evropës
Si dikur para pesë shekujve
Si sot kjo ndarje e dheut tim që dhemb
Më shumë së cila do plagë e imja
Ndoashta lutjet e poetit i marrin hyjnitë
Së që besa as me urata s’bashkohet dheu
As nuk çelin lulet në asnjë stinë tjetër
Pranvera është stina që na i fal dashuritë
Na i shëron plagët dhe çelin trëndafilat e çamërisë.
NUK MUND T’I MBYLL SYTË
Nuk mund t`i mbyll sytë
Kur më lehin qentë mbrëmjeve në lagjen time
Kur e shoh qytetin pa dritë
As në ëndërr s`mund të ëndrroj i lirë si përherë
Nuk mund t`i mbyll sytë
Kur i vëjnë macët e zeza të më parakalojnë
Kur makinën ma ndalojnë udhëkryqet e jetës
Nuk mund t`i mbyll sytë
Kur mbi mua fluturojnë korba në vend të pëllumbave
Nuk mund t`i mbyll sytë para gënjeshtrës së hidhur
Kur më shumë i besojnë së sa të vërtëtë që dhemb
Ka më kalue shekulli i fjalës që di mirë të më lëndon
Heshtja ime s`do të thotë që unë e harroj mëkatin im zot
Të kam vënë në pasqyrën e të rrëfyerit më u rrëfye
Për mëkatet që e fundosen Titanikun së bashku me mijëra dashuri
Dikush që u zgjue nga ferri me gotën të thyer në grimca atomi
E di cila këngë ka më ju urrejtë nëse ju zë sërish gjumi i metropoleve
Më ndalojnë të mos zgjohem kurrë më nga gjumi
Paqja qenka larg me njeriun e shekullit të ri.
ËNDRRAT S’KANË PERËNDIM
Një fuqi i lidhë me diellin
Nëse janë ëndrra të mia
Ecin bashkë me rrugëtimin e jetës
Me të cilën ndava krenarinë time
Por edhe historinë e dhembshme të fatit
Me të dyjat ndërtova fuqishëm Kalanë Jasharjane
Aty ku e ruaj edhe sot gëzimin e hidhërimin
Që m’i sjelli jeta
Kohën e artë që e kisha nga yjet dhe dielli
Në të njëjtin çast demonët e kthyen në kohë të trishtë
Ndoshta pse ju nënshtrova urdhërave të Evës
Apo kujtimeve që kurrë s’duhet të vdesin
Askush nuk e di ma mirë se unë
Pse duhet dashur poezinë
Ajo që një herë në dymijë vjet mu ba mike
Dhe për të cilën çdo gjë fala në jetë
Vetëm këtë herë u burrërova
Nga një adoloshent rebel
Në një ëndërr që kurrë nuk ka përfundim
Perëndimi i saj lidhët me aromën e trëndafilave
Që më shoqërojnë në udhëtimin tim
Drejt detit kryeneq
Për t`i shpëtue dashuritë e mbytura të Titanikut.
PENGMARRËSIT E FJALËS
Në pabesi ç`më zunë pushtuesit e orëve të liga
Toka nuk u bë dëshmitare e marrjes sime peng
Më thanë s’të funksionon njëra aurolë e zemrës
Pushtuësit gjetën zbraztësinë e thashethëmeve
Mëkat për fjalën të na mbetët skllave robëruese
A po hymë në shekullin e gjashtë të çmendurisë se ferrit
Sikur gjuha e nënës ka të ngjarë që po harrohet
Nëse e gjysma e jetës më mbetët gjallë edhe pas betejave
Çlirimtar s`dua të bëhem vetëm atëherë kur të vdes
Ah bre pse Iku koha e kapedanëve të Mujës e Halilit
Edhe dashuria që vdiçnin për bukurinë e Ajkunës humbi
Ndoshta në ndonjë varg të Lasgushit mbeti diçka e bukur
Pushtuesit e mbretëreshave s`do rrinë gjatë me ne
Toka ma nuk i le të poshtërojnë fytyrat e lirisë
Për aq kohë sa i themi vetes se jemi betejat e gjalla
Ndonjëherë edhe mburrëmi se jemi fis i Gjergjit
Në shpatën e tij dua ta ruaj kujtimin e historisë sime
Për bacën Adem na zë mëkati nëse s`krijojmë artin e lavdisë
Deri sa të më mbanë fryma e fundit luftëtarët e kanë fjalën time.
SHQIPËRI KU JE
Në lamtumirën e luftëtarit Nahil Ramadanit
Tetovë 02.VII.2022
Luftëtar
Me emrin ma të bukur
Si të Mollës së Kuqe
Të njëjtë me të Çamërisë
Sot të ndrit fytyra
Eh Shqipëria ku na mbete
Kur luftëtarët një nga një treten
Sa e dëshironim secili nga ne
Pak vend afër teje Nahil
T’i kemi në zemër çlirimtarët
Të presim komandën gatitu
Me këngën e marshit të UÇk-ës
Si sot në lamtumirën tënde Nahil
Sot na bashkove
Në një Shqipëri të bashkuar
Ah krenaria s’paska fund
Sikur dhembja për ty Nahil
Sot dole faqebardhë para atdheut
Njëjtë si para zotit
Tani dua ta pyes veten
Sikur s’kam kë ta pyes tjetër
Pse s’na lëshojnë shekujt e ferrit
Sa mëkat që hymë në shekullin e gjashtë
Të djallit
Sot Nahil iu bashkove shokëve dëshmorë
Ne morëm frymën tënde të lirisë.
Lavdi!
02 korrik 2022 Tetovë Agim Desku
ME JETËN
Me jetën ka kohë që u takova
Nuk di cili ishim më i mirë
Unë apo ajo e shkreta
Që me vite më barti mbi supe
Nga jeta e diellit për ty jetë
Edhe unë bëra shumë
Bashkë me ty e mbushëm një lumë
Pastaj u ndamë e sërish u bashkuam
Dhe asnjëri s`mundemi të vetëm
Nëse na bashkohemi dije jetë
Së edhe atdheu s`do rri ma i ndarë.
E DIELA
E diela
Flet me shumë se unë
Se s`ka zemër të thyer
As shpirt të urryer
Kjo ditë ka vetëm lutje6
Sërish më i takue sytë e Ajkunës
Nëpër legjjendat që s`vdesin kurrë
Më i përqafue Bjeshkët e Nemuna
Më u hedh në gjirin e zanave
Më lujtë syqeltas
Si dukur idilave naimjane
Kur Ajkuna ma pushtoj zanin
E dashurinë nuk e kërkova ma askund
Desha më u ba rob i robinjave
Por s`më lanë të pafetë
Më ecën shpatës se Gjergjit
Më i pri botës edhe nëse vritëm
Kush po lodhet për heronjt e poetët sot
Askush përpos vargut që e merr me vete
Me të cilin jeton dhe vdes për një çast më të.
E KRYQZUAR NË FERR
-Evropës Londineze
Si të del nga ferri as vetë nuk e di
Për mua as që çanë kokën
Është histori në vete
E dhembjeve që s`di ç`janë dhembjet
E plagëve që s`di ç`janë plagët
Dhe jeton mu në mes plagëve të shekujve
E kurrë liri nuk u bë apo s`deshi të bëhet
Së kryqëzimin e ka të ferrit
Lirinë të tpërt apo vetëm për vete
Kryqëzimin e kishim para teje
Në shpatën e Gjergjit luftohej për lirinë e Evropës
Ne musafirë apo bijtë të vetë zotit
Kryq e tërthorë të ramë bulevardeve parisiene
Të parët morem aromë trëndafilave në kopshtin e Edenit
Ndezëm flakën e dritës së fenerit të Homerit
Dashurinë e trashëguam nga Adami e Eva
Dhe sot sërish mbetëm së mbetëm në legjendat e bajlozve
Kot paskemi qenë luftëtarë të Evropës
Ndoshta një ditë vetëdijësohemi
Së askush nuk na do të ndarë
Siç na ndanë djajtë me shekuj me radhë
Në një Evropë të bashkuar
Edhe ne duhet të shkojmë me Shqipërinë e bashkuar.
IDILAT NAIMJANE
Këto idilat naimjane
Kur e ruajnë dhe flasin në gjuhë nane
Për gjuhën dje kënduan
Brez pas brezi edhe u flijuam
Që sot këtë mbretëreshë
Ta ngritim në perëndeshë
Kështu bota na njeh ma mirë
Që mes njeri tjetrit komunikojmë të lirë
Në Frashër uroj t`i përqfoni idilat naimjane
Aty ku lindi dhe u rrit Naimi
Dhe sot shqiponjat e profesoreshës Miradije
Gjuhën shqipe e ruajnë me shpirt
E flasin me zemër me këtë zonjë
Me ngjyrat e flamurit e pikturojnë
Mësojnë dhe kalitën për shpatën e Gjergjit
Nga fytyra i ngjajnë Nënës se madhe Terezes.
POET
Nuk më je poet
Nëse plagët për Tiranë
E Prishtinë
s’di më i shërue
Nëse s’ke lot
Në varg më i bashkue
Vetëm atëherë më je poet
Kur shkruen për miqt e kohës
Që më falën fuqi
Për më u ba edhe unë Shqipëri
Edhe sot poet
Si dikur kam lot për Prishtinë
E Tiranë
Si për të vetmën nanë.
MURI I LOTËVE
-Muri i lotëve në Jerusalem
Zogjtë e zotit fluturojnë ku të duan vet
Vendlindjen e kanë në shpirtin e njeriut fisnik
Aty ku sytë shërohen nga verbimi i jetës
E jeta a ju dhuron thërmia për ta zhduk urinë
Për dëshirë në Murin e lotëve kisha shumë
Urova lumturi për njerëzit e mi që vijnë këtu
Më u taku diku në re të bardha me zogjtë e Zotit
Që fluturojnë në një botë të lirë si shpirt hyjnish
Zogjtë rrijnë këtu ku dimrat kurrë s’kanë acarë
Sot i pava para hyrjes se muzeut të Holokausit
Vëmë lutje e këngë të mos çmendet sërish njeriu
Po,po edhe zogjtë dëgjuan cicërimat bonjakësh
Së brenda dëgjoheshin thirrjet e miliona fëmijëve
Si dikur kur trishtimi i bërë mbretëri apokalipsi
E njeriu për njeriun kishte kohë që ishte bërë ujk
Sërish fluturojmë me zogjtë tek muri i lotëve.
VARG I RIKTHYER NË SHPIRT
-Nga lirika Lasgushiane
Për cilën fjalë prapë u riktheve
Në rreshta zemre si dje që ishe
Mbretëreshë e vargut tim
Në gotën e zbrazur me verë Çamërie
Mbi këtë dolli të ngrita vetëm ty
Kujtimi im i shkruar me shpirt
Vargun ta fala dje dhe sot
Edhe kur ishe larg detrash
Edhe si valë e rikthyer cunamësh
Sot ku më rri më shumë
Mbi cilin gjeth lulesh erdhe si engjëll
Eh,sa mall kam të të shoh
Në vend të luleve
Si aromë e vetme e jetës sime.
SIZIFIT S’KA KUSH T’I SHKRUAJ
Zeusit i shkrova për aventurat e Alan Pos
Pse korbat u rikthyen në këngë mëmece
Me çka e ushqyen termetin shtatë shkallësh
S’kanë frikë nëse Etna e djeg tokën
Më duhet më u shndërrue në Promethe
T’a pyes derikur shtrihet teritori i zotit tim
Në trëndafila të bardhë mund të takohemi
Si dy donzhuan të ekspozitës venedikase
Aty secili vdes para dashurive të Ledit
Për një çast na prangosi Shekspiri
Nuk di në cilin varg i mbeta lindjes sime të dytë
E di se tani vij si kalorës i Rrugës së Kombit
Së bashku me lotin e dashurisë së humbur
Kufijt s’janë më askund në faqe të tokës
Etna i bëri shkrumë e hi se ne u rikthyem
Sërish në zana mali ashtu siç ishim dikur.
Ç’JAM ZËNË ME ZEUSIN
-Ku ishe Zeus dje kur mbeta pa asnjë zot
Për besë dje isha i zënë me ty Zeus
Sot ç’jam zënë me njërën anë të diellit
Me anën që mu bëri hije rrënjëve pellazge
Pse fytyrën ma nxiu flaka sahariane
Fjalën s’ma la fjalë ,por ma shndërroj në përrallë
Duart i përvëlova kur i vura në zjarr për ty Zeus
Me tjetrën anë të diellit nuk u zura për asnjë çast
Se më sjell shi për lulet e kopshtit të Edenit
Stuhitë m’i ndalon kur vijnë nga detit kryeneq
E di kush ia mori rrezet e ngrohta diellit
E mua ç’m’i solli stuhitë e qiellit të tërbuar
Në vend të diellit ma sjelli etnen veç zjarr
Dhe ma ndezi flakën e urrejtjes si të ishta djall
Ku ishe Zeus kur mbeta dje pa asnjë zot të jetës.
ATDHEU
Sot atdheu u zgjue pa burrrinë e burrave të fjalës
Edhe pa ato kokat që dikur mbanin plisin në ballë
Na u rrallue fjala që dikur të parët e quanin besë
Sot a duhet pritur shumë fjala me rrjedh si lumë
Atdhe të kam borxh ma shumë se ti mua
Më ta fal fjalën dhe jetën e ti vetëm të vërtetën
Piktorët dua të ma pikturojnë fytyrën njëjtë si ty
Ju duhet një jetë njeriu e fotografia e Hyjt pellazg
Pesë shekujt e ferrit nuk t’i lëmë të të humbasin
Me mijëra luftëtarë me zemrën tënde frymojnë
Një kala me ngjyra të ylberit në shpirt e krijojnë
Teutë në dy bishtalecat atdheun e pikturojnë
Të sharat e njëqind të zezave askujt nuk ia lejoj
Veç pëllumbave të lirisë të fluturojnë mbi ty
Sytë e kaltër që marrëzisht lirinë përherë ta duan
Sa mirë Shqipëri kur plisin në ballë e kam.
SHI
Dje ra shi me stuhi
E thanë se rdhe për sot ra
Sot ka diell edhe për dje
Pse dje diellin e gjujtën më e vra
E vranë veten ata që dje vranë
Sot bima e tyre kundërmon jashtëqitje
As lulet dje s`kishin aromë
Vdekjet klinike ishin përhap si sot covid 19
Të gjallët numëroheshin në gishtrinj të dorës
Lagjet boshatiseshin orë e çast në vetmi
Edhe e bukura nuk dukej fare nga ferri i zi
Unë bëhesha fëmijë i botës së qoroditur
Të zitë e ullirit heqnim për ta rujtur nderin e emrit
Fytyra të zbehura më rrethonin për skaj të atyre të Apokalipsit
Sa bukur e ruaj kujtimin e shiut të mbrëmjeve të çlirimtares
Ai shi sot është flaka e diellit që sot ma ngroh jetën.
PLAS
Këtë herë plas Agim
Nëse nuk arrita t’i ruaj kujtimet
Që për pesë shekuj na janë bërë dhembje
E janë shndërrue në plagë ferri
Edhe sa herë të pëlcas
Deri në frymën e fundit të jetës
Edhe sa herë e njëjta kohë
Që më bën poet rebel
Një të dehur të burgut te Dubravës
Atë ditë kur më humbi kujtesa
Më duhej ta zgjedhja njërën
Vdekjen a çmendurinë
Kur kalimthi kaloi profesori im
Unë zgjodha qëndresën
Vdekjen e kisha çdo ditë afër
Veten e harrova se ekzistoj
Çmendurinë nuk e kisha traditë
Edhe pse shtrenjtë e pagova në jetë.
I DEHUR JAM
Çlirimtar i dehur jam
Fytyra më tretët në diell
Nuk jetohet me lot
Jetohet pa lot burri
Gota më bëri tapë
Pse Evropa ka veç një sy
Sy përbindshi
Masakrat bëhet sikur nuk i sheh
Ato që mallkojnë të zotin
Akuzojnë çlirimtarët
Me aktakuzat shterpë
Vdekja nuk është fjala ime e fundit
Liria është fjala ime e fundit
Dheu s`më le të vdes ndryshe
Jo si kalorës betejash të humbura
Vetëm si hero
Kam të drejt të jetoj i lirë.
S`JAM POET KUR ÇAKORRI FALËT
Të kam thënë dymijë herë se s`jam poet
Errësira s`më çon peshë jam a s`jam
Se urrejtjet që m`i bëhen plagëve të luftëtarëve
Nuk kam shpirt më ia fal askujt
Më mirë dua të tretëm diku vargjeve të Lasgushit
Atë e kam poet të shpirtit dhe i ndajmë dhembjet së bashku
S`mund t`ia harroj lirikat e Serembes që ia morën valët e shkreta
Ai det edhe Titanmikun e fundosi e lëre ma mua më mbyt krejt
S`jam poet dhe pik edhe nëse stuhitë më mbulojnë me shi
Le të bie shi veç për lulet e sëcilës stinë të vitit
Mjaftojnë të çelin trëndafilat e Çamërisë në kopshtin tim
Përmes aromës së luleve i njoh dhembjet e dashurive që s`kanë fat
Çfarë më duhet të jem poet kur me asnjë fjalë s`mund t`ia shëroj plagët
Trëndafilave kur kanë vapë e kur kanë etje e s`kanë fare liri
Dhe toka e Çakorrit falët e varret e luftëtarëve tretën diku në zi
Mua çfarë më mbeti vetëm të krijoj thënie dhe të ngriti mendje të ndritura.
PRANVERË E TRËNDAFILTË
Nuk i harroj pranverat e ylberta kur më rrinin pranë
Krah për krah betejave të lavdisë në luftën për liri
Ashti im nuk u zhduk as nuk ma theu asnjë bombë armiku
Ma thanë yjet së një ditë mbrëmja do të shndërrohet në dritë
Ishte pranvera e trëndafiltë ajo që më erdhi befas
Mu në çastin kur jetoja për jetë a vdekje të gjallë
Isha më fatlumi që s`dita të urrej asnjë perëndi
Edhe pse zoti im më kishte harrue pesë shekuj të ferrit
Sa jetova në ferr jetën ia kisha borxh diellit
Të vetmit dëshmtar të rritës se luleve kopshtit tim
Me ndotësit e e ajrit këtu e në qiellin e olimpit
Jemi fytas në beteja që as Shekspiri nuk e mban mend
Bota po i vret edhe fekalet e njeriut fatkeq të këtij shekulli
Askush nuk ka guxim të shpallët gjeneral i luftërave nëpër botë
Bota ime je ti pranvera e trëndafilt edhe pse e vonuar
Që më rdhe mu në çastin e shërimit të plagëve të shpirtit dhe të luftës.
E DI ÇFARË MË THUA POEZI
E di poezi se ti çdo herë më krijon miq të ri
Sot kur njeriu është në krizë për fjalën
Fal teje trëndafili ende e ruan aromën e vet
Kur fytyrën e ke të njëjtë me fytyrën e diellit
Atëherë e shoh lumin tënd kah krijon det
E di se çfarë më thua në këto çaste të vetmisë
Dy veta nuk i gjen bashkë n’këtë jetë të shfrenuar
Njeri ecën Shkupit e tjetri udhëton kah Shkodra
Kurrë nuk e takojnë fjalën asnjëherë në jetë
A duhet pesëqind vjet të ferrit të zi më i harrue
Apo veç nëpër vargje shpirti poezia më i rikujtue
A mos na humbi fjala që ia falëm atdhedashurisë
E di çfarë më thua poezi se tërë jeta nuk është liri
As dashuri siç ta thotë shpirti e ta do zemra
Të kam sy në sytë e mi dhe më mbanë gjallë
Të bukurën e shpirtit ma sjell çdo ditë në varg
M’i ringjallë kujtimet dhe kurrë nuk i lë të vdesin
Më takon me yjet mbrëmjeve kur s’kam gjumë
Nganjëherë më bëhesh lot sa ta mbushi një lumë
Jetës m’i fal jetë kur ty të kam trëndafil të vërtetë.
L U F T A
I zëntë nëma e tokës raketat
nëse në cak kanë njeriun
Pse nuk e qëllojnë zotin që e krijoi njeriun
Për gabimet e zotit ujin e turbullojnë demonët
Drenushat heqin të zitë e ullirit
Kërkojnë ta shuajnë etjen
Në sytë e gjuatarëve që kanë dalë për gjah
Luftën si tërmetin e ndjejnë
bilbilat
E ndalojnë fluturimin
Këngës nuk ia thonë ma
Bota ndahet në dysh
Disa bëhen me zotin
Disa me njeriun fatkeq
Në mëshirën e luftës
Bota po shkatërrohet
Veç zoti rri i gjallë.
Lufta jeton në mendjen e njeriut djall
Paqën e gjejmë vetëm në ëndërrat e nënave
Se na ishte ndonjëherë…
