Dikur dhe sot
Dikur,
me fis të largët, me shokë dhe fqinj,
me bukë me vete laheshim tek lumi,
ngjisnim male e shkëmbinj.
Sot,
me sallam e çokokrem,
ku kanë të hanë dhe minjtë,
rinia mbyllur xhirove në internet,
s’arrin të njoh’ as kushërinjtë.
Dikur,
duart e gjyshes s’lodheshin,
me sofrën plot nipër e mbesa,
gjithë gëzim bënin byrek e bakllava.
Sot,
duart e gjyshes mpihen
lidhur në gjoksin bosh
pa perqafime, pa shpresa,
me sytë nga dera
hidhur hanë një lugë trahana.
Dikur,
vishnin rrobat e sakrificës,
punonin me duart e çara në kallo,
e s’ua degjoje zënë.
Sot,
as ilaçet s’arrijnë të blejnë dot,
u japin pension sa për të thënë.
Dikur
për një teshtimë me vrap një komposto
e zemrën plot të uronim shëndet.
Sot,
edhe i operuar pët vdekje,
i bëjmë qokat në internet.
Dikur,
fotografonim shpirtin,
që na buzëqeshte në buze e në sy.
Sot,
fotografojmë hiçin,
pjatat me karkaleca e kërmij.
Dikur,
uleshim rreth oxhakut
duke i lëshuar vend njëri-tjetrit,
Sot,
po rrokullisemi brenda vetes,
e po kapemi cergave të interesit.
Dikur
mblidheshim për të kënduar
me kitarë apo iso
me familjarë e shoqëri.
Sot,
s’e njohim fare muzikën,
as për të lexuar,
si robot këndon i shkreti njeri.
Dikur,
gjyshërit punonin pa pushim
me tre breza gumëzhinin shtëpitë,
Sot,
gjyshërit vuajnë shumë,
asnjë ilaç s’i shëron
se dhimbjen kanë në shpirt.
Dikur
shpirti tejmbushej ditëve në fëmijëri,
nga shkolla plot gaz ktheheshim në shtëpi,
ajo zhurmë e lumtur me vella e motra,
kuzhina erëmirë me bukën thekur te soba.
Sot
të këputet shpirti,
kur kthehemi në shtëpi,
të lodhur hapim derën
e s’na pret njeri.
Dikur,
rrëmbenim lumturinë
në liri të robëruar.
Sot,
po vrasim lumturinë
ne liri te shfrenuar.
Dikur
ishim shumë të pasur,
dhomat e shpirtit mbushur
me dritë plot.
Sot,
varfëri e madhe kudo përhapur,
njerëzia pse po zhduket o Zot?
11/05/2012
Vëllimi poetik “Jeta është e jotja”
