Sava Fezga Branko

Ti eja

Je mbledhur filiz nën guackë,

Mbirë mes gurëve në rrëpirē,

Pa kujdesje e përkëdheljet e kohes,

Shfaqesh ēmbël në çdo stinë.

Tek ty vijnë shpesh t’prekin nga dalë,

Por dallgēt që përplasen çmëndurisht,

Duan t’gllabërojnë sa herë që munden,

Por ti shmangesh me zgjuarsi.

Koha kalonë ti pret e vetme,

Në qoshkun e dritave pa ndriçim,

Numēron yjet matan horizontit,

Dhe se edi që janē pafundesi.

Sa herë fjalët e bukura lëshon pa kandarë,

A thua që bota është veç për të,

Ti gënjen veten edhe të tjerët,

Se detin,kos e ke bo me fjalë .

Ti vetem eja se pritja ështē dhimbje,

Ashtu si flaka gjith tokën përshkon,

E zhurriti e thau e vyshku mes gjetheve,

Aspak si dha jetë se as vet nuk ka.

Je rritur mes mjergullës së kohës ,

Se jeta për ju mjergull ka qënë,

Se fshivr erësirën që dielli të hynte,

Shkëlqimin e ngrohtë të depërtonte.

Të drejtat e rezervuara.

5/08/2021

Mund të jetë një imazh i 1 person, në këmbë dhe ambiente të jashtme

Lozonjaria

Tek ecte lozonjaria mbi rërë e nxehtë,

Mbi trupin e nxirrë gërsheti zgjatej,

Me kokën pêrpjet e di se e shohim,

Dy sy tinzar sa se gllabëronin.

Në breg si pa dashur ai zgjati këmbën,

Lozonjaria e bukur në ajër fluturoj ,

U plas mes dallgëve në breg të detit,

Ciklat e ujit u përhapën si retë.

E vrap zgjati duart tinzari rebel,

Në krah i mbështolli të bukrat hire,

Ndjeu se bota ju rrotullua pran vetes,

I mahnitur mbeti e duar ju mpinë.

Ju hakrrua e bukura sa e bëri të dridhet ,

Duar e fëlliqura i paske mor djalë,

Sot lëndove mua por neser si dihet

Jot motër më keq nga unë do pësoj