Pranë një përroji seç po elendisej,
Një drenush e bukur,nuk di se nga mbiu.
Ndali që ti fliste,ashtu si qëmoti,
Por nuk mundi dot, ajo e verboj.
“”””””””””””
Ju afrua pranë,goja po i merej,
Seç i tha dy fjalë,që s’kuptoj as vetë.
Ajo e habitur një vështrim i hodhi,
Si kristal i bardhë shikimi vezulloj.
“”””””””””””””
Tek qëndronte, mpirë edhe i tulatur,
Dielli hodhi rezet e shokoj t’tërin.
Para syve jeta iku fluturoj,
Veten seç e pa në qiellin e shtatë.
“””””””””””
Sytë kur i hapi, ju duk sì një ëndër,
E bukra e zallit,s’dukej asgjëkundi.
Një maraz e kapi,shpirtin ja plakosi,
E ngriu t’gjithin e bëri kallkan.
“”””””””””””
Mbrëmja zu të bjerë,e uli qepallat,
Bashkë me të dhe ti, zure të dremitje.
Sa zbardhi mëngjezi,smundje që t’prisje,
Vrapin tek përroj,mendoj se e priste.
“”””””””””””””
Më kot lodhej,ditve duke prìtur,
Sapo vinte mbrëmja,nëmëronte yjet.
Por drenushia bukur s’u duk asaj ane,
Sa dhe lum i rrjedhshëm filloj që t’thahej.
“””””””””””””””””””””””
Tek ty
Ai mëngjez nuk ishte si të tjerët. Zbritja e shkallëve, po bëhej gjithmon dhe më e vështirë,pasi brënda vetet ishte rënduar e në shpirt ndjente zbrazëti. Aty pran dikush kaloi,mirmëngjes i tha:-por ndjehej aq e pa fuqishme,sa dhe fjalët mezi i dilnin.Hypi makinës,priste të arrinte sa më shpejtë,në destinacionin që bluante në mëndje.
Rruga ishte e qet,muzika në sfond vinte ëmbël,
sìkur i thoshte këndo me mua.
Por për çudi i vinte e largët nuk e ndjente brënda saj.Për një moment fjalët e këngës i dhan një cëmbim,dy lot rrëshqitën në faqe, mbi duart rran të bër akull.I fshiu shpejt e shpejt për mos dhënë veten e dobët…përse??
Për çfar???i foli një zë nga brënda… tii kaq e fort je???për një çast syt ju hapën,hedh vështrimin në hapsirën pafund,retë e bardha formonin figura të ndryshme që ngjasonin me engjëjt.
Bukuria mahnitse e qielli,bëri që shpirti ti mbushej plot.Ndaloj diku piu një kafe e u nis përsëri,pas një kohe mbriti …atje ku qetsia e trupit mbizotron.U ul në një stol, sytë i mbylli të prehej,ajri që hynte brënda mushkrive,i dha jet qënjes s’saj.Mendimet e ngatëruara,filluan të merrnin drejtim,një zë i ngrohtë vinte nga thellësia,ndjej që ishte pran tij.Zot më dukej sikur thoshte:-në shtëpin tënde kam ardhë??,fëshfërima erës që frynte…unë gjithmon pran jush jam.
Çdo gjë e bukur e atij vendi,filloj të përcillej mbrënda,plogështika që rrinte fjetur, filloj t’ marri jet.Cicërima e zogjve jepte qetsi si melodi e një kitare që luante telat e çdo arterje që kishte trupi i saj.
Lot gëzimi i rrjedhin, nuk po besonte veten,Je tek unë,në shtëpin tënde,në shpin e Zotit vinte zëri brënda……