AMANETI I TIJ I FUNDIT ISHTE
Lufta kishte filluar. Shumë djem dhe vajza kishin
veshur uniformën e ushtrisë çlirimtare. Trimat e lirisë,
nga të gjitha trojet. Krah për krahu vëllai me vëllanë,
motra me motrën. Vëllai me motrën. Nga çdo vend i
trojeve tona: edhe nga diaspora. Kishin ardhur nga çdo
anë ku frymonte shqipja e bukur. Ku bukës i thuhej
bukë e ujit- ujë. Troç, shqip. Atë natë të muajit maj,
kur lulet kundërmonin aromën e tyre të këndshme
maleve dhe fushave të vendlindjes sime, kur hëna po
bëhej nuse, Ali Shkoza me shokët e tij në vijën e parë
të frontit po bënin luftë. Luftë për liri. Barazi.
Dhe, kur hëna ikte pas bjeshkëve të Karadakut
e dielli po i lëshonte rrezet e tij tek vija e zjarrit, aty
tek lëndinat pranë Kroit të Hallës, do të buzëqesh së
bashku me rrezet e diellit dëshmori i lirisë, Ali Shkoza.
Do ta përqafoj i buzëqeshur lëndinën e bukur të
vendlindjes. Të atdheut të tij të lashtë.
Ai si trim shtrëngoi në grusht dheun e lagur me
gjakun e tij të derdhur. Donte t’i pastronte plagët me
ujin e bardhë si dëbora e bjeshkëve të Karadakut Plak,
që buronte nga zemra e gurit. Aty tek Kroi i Hallës.
Trimi vdes në krahët dhe në prehër të shokëve të tij
të luftës. Ra dëshmor. Amaneti i tij i fundit ishte: Të
varroset aty ku kishte dhënë frymën e fundit. Aty tek
lëndina, mbushur me bar të njomë e me lule tërfoje.
Pikërisht, te ata lisa të gjatë pranë Gurit të Shpuar, ku
barinjtë e vendlindjes mrizonin tufën e deleve. Tek
vendlindja e bukur, ku ruante ende kujtimet më të
bukura, ku kishte vrapuar e luajtur kur ishte fëmijë.
Tek atdheu i tij, ku la amanetin e fundit.
Trimi u varros te Kroi i Hallës, ku dielli lëshon
rrezet e tij të arta, më bukur se gjithkund.
