Aida Meti

Unë ulem në buzë të heshtjes sime

e bërë me dysheme të kalbura ,

Mjegulla më mjegullon sytë

lëkura djeg nga zjarri i rrezeve të rreme Gërvishtjet jane andra te arnuara

brenda dëshirës

për të humbur krenarinë

dhe kohën;

Jo sot,

Unë eci në shtigjet e njohura të botës time të vogël ,

Një imazh është lënë pas,

ai nuk ecën pranë meje

dhe nuk dëshiron të bashkohet me mua;

Jo sot, Unë nuk vrapoj, duke i rezistuar tundimit të keq të dëshirës për të hapur pasazhe ku ka brava pa asnjë çelës;

Jo sot, Dua qetësinë e oxhakut që ngroh kockat dhe shpirtin tim te bere me copeza akulli . Dua

dua shumë ..

dua goten ta mbush me lumturi

dje i kam djegur shumë shpejt kujtimet

pa ndalur për asnjë moment

Dua te përkëdhel veten .

hijet e heshtjes

Sot dua ti thyej .