Fjolla bore!
Sa paqtë, bie kjo borë
dhe natyra gëzon
imagjinatë bardhësie, çdo gjë mbulon
qetësi, kudo mbizotëron
si një e dashur, që ëmbël me përkëdhelje mbështjell natyrën dhe shpirtin tonë
dhe si jorgan, netëve të akullta na mbulon .
Aq bardhësi, mbi mjegullën dhe blozën e jetës shtruar
aq bardhësi, si pudër mbi fytyrën e
plasaritur, që koha tatuazh na kish lënë dhe mbi të , hedh vellon e bardhë gjurmët e tyre për t’i shuar.
Njëkohësisht, të bën të përhumbesh mes fjollave të bardha,
që në majë të gishtave si balerina vallzojnë mbi kokë
dhe ndjehesh mes një peisazhi magjik ëndrrash, gëzimesh dhe prej tyre të vjen kurrë të mos zgjohesh
të bëjnë, të përjetosh parajsën në tokë
e sërish, të ëndërrosh…
Dhe veten të përfytyrosh, si një spektatore në pritje të aktorëve, që ngjiten në skenë me rolet e tyre të një përralle fantastike,
që fshehur pas perdes të dëborës, presin të hidhen duke vallzuar nën rritmin e një melodie romantike,
të qeshur, të gëzuar, të lumtur, për të interpretuar e veshur me drita e spektra prezhektorësh shumëngyrëshe, komeditë e jetës mistike…
Borë magjike, ngjan me flatra ëngjëllore që ëndrrat tona mbulon
pa i cënuar, pa lënduar ato,
si një urë-distance larg territ, mizerjes, larg jetës mistere,
bëhesh e tyre mburojë,
duke i shoqëruar e veshur me flatra shprese, drite, bardhësie,për një fillim të ri jete, të ëndërrojmë..
Amijete Çollaku!
“”””””””””””””””””””””
Më Duaj pra sot…
Më duaj, si të jetë e fundit ditë
hiqja prrushit hirin e grirtë, të ngroh zemrat tona ajo e vetmja shkëndijë..
më duaj, para se vdekja në derë të troket
më duaj, para se dheu të më tret
por më duaj vërtet.
Gjykimet, frikën dhe çmendojnë të tjerë për ne, ti shporrim me shqelm
të çlirojmë ndjenjën, që strukur fle
se është bukur, kur dashurinë e shpreh…
Është si një dorë piktori, që pikturën më të bukur shumëngjyrëshe në tabllo hedh dhe e stamposur ndër vite, ajo ngel.
Është si një bulëz arome e një shisheje të vogël të shtrenjtë, që s’është e gjithkujt preferencë
dhe kur kalimthi, rruga e kujtimeve ndër vite t’a sjell
aromë e saj, ndjehet menjëherë…
Prej dashurie, yjet vezullojnë në qiell
zogjtë, ja thonë këngës në degë
lulet shumëngjyrëshe, na shtrojnë poshtë këmbëve pranverë
shkronjat vallëzojnë, mes notash melodie në harqe violine
ndjenjat me puthjet,përzihen
dhe ne të dehur prej dashurie,perjetojmë çaste mrekullie…
Le t’a veshim pra këtë botë gri, me ylberë shumëngjyrësh dashurie
Le t’i veshim sytë, me dritë gëzimi lumturie
dhe shpirtrat me ngrohtësi dielli mirësie
Le të shijojmë dashurinë, si asnjëherë
pa menduar e nesërmja çdo të sjellë…..
Amijete Çollaku!
“””””””””””””””””””
Kur veten e kuptova !
Si një tjetër, vuajta shumë….
madje dhe humba mes të tjerësh, duke jetuar për të tjerë unë…
sa shumë herë s’dija ku jam, ku gjëndem,
ku jetoj, a jetoj unë…
Derisa vendosa vetes kohë t’i kushtoj
t’a gjej veten, t’a mar me të mirë
t’a mar për dore, t’i flas ,
t’i gërthas ,me të tok të qaj
t’a qortoj , t’a përqafoj, falje ti kërkoj…
Atëherë kur unë me veten, rramë në ujdi
për çdo veprim , të vendosim tok të dy
aq sa tashmë jemi bërë si motra siamene të pandara, vetja dhe unë kudo të dy
gjest ky më superior i imi
që një jetë ja pata borxh vetes, për t’ja arritur qëllimit
për ta dashur, për të qenë vetvetja
unë dhe ajo, tok të dy!
Amijete Çollaku!
“””””””””””””””””””
Ndërrim Vitesh!
Vit i vjetër lamtumirë
Merri gjithë të këqiat , që na solle
futi në trastën tënde alergjike
dhe mbyllja grykën, mirë e mirë .
Nuk më bëjnë entuzjaste, rrugët dhe vitrinat e zbukuruara, me drita e toptha të kuq e të florinjtë
as dhuratat bizhuteri, as lodrat për fëmijë ,
që vlerësohen për nga çmimi
as eventet, argëtimet, festat, vallzimet nuk me ngjallin gëzim
kur rreth nesh, ndesh njerëz që luftojnë me skamjen, urinë
e të pastrehë, që rrugëve mbërdhijnë …
Por ajo që në mëndje më rri
sot për të gjithë kam një urim;
të bëhemi mesazhpërcjellës për dashurinë
simbol, për një botë më të mirë
të zgjasim dorën njëri-tjetrit, të dojë njeriu njerinë…
Kudo, dritë e shpresës të vërshojë
në çdo skaj të botës, të ndriçojë
digat gjigante të së djeshmes, ti thyjë
të përmbyten rrugët e jetës dhe shpirtra njerëzish, me dritë dashurie
të qetësohen, furtuna detesh
anija e vitit të vjetër, të ankarojë në limane paqe
të kthjelluar, nga mendimet negative, nga barra e vjetër që rrëndon mbi kurriz
dhe që nga pas lë hijen e zezë dhe mban aromë të keqe toksike, të dehemi me dritë shprese..
Ëndrrat tona, të bëhen udhërrëfyese, të mbisundojnë mbi rutinen, mbi kohën e ndryshkur , shndëruar në gjyrë grije
ti vadisim ato, të lulëzojnë në baçen e jetës
për të dhënë fryte të shishme optimiste shije dashurije, pozitiviteti , energjie….
Dëshirat tona, të bëhen varg i një kënge të kompozuar, nga një kompozitor geni
dhe drejtuar , nga një shkop magjik dirigjenti
ku çdo notë të bëhet dama dhe kavaljeri, i një valsi ndjenjash të çliruara nga helmi, dhimbjet, vdekjet, vrasjet, që viti vjetër na la si peshqesh dhe muzika të na rrëmbejë e të na ngren në qiell.
Dhe ne më optimistë, për të udhëtuar në shinat e guximit, mbi vagonat e trenit të jetës,
në stacjonet e një bote të lirë, të çliruar prej fjalëve , mendimeve të errëta, të frikës së djeshme
për të fluturuar në horizonte të reja të dashurisë, të paqës, të shpresës
për ti shijuar këto fryte të jetës
për ti thënë lamtumirë, grisë, mjegullës, të djeshmes
e mbas saj , diellin e artë të pres
dhe si stoli, aromën e Vitit te Ri jetës t’ja vesh!!
Amijete Çollaku!
“”””””””””””””””””””
Trëndafili i “zi”!
U përpoq trëndafili i “zi”,
t’ju dhuronte veç aromë
u përpoq me gjithë fuqinë e shpirtit, me mirsjellje
mirësi e dashuri, kudo të dhuron.
Me çiltërsi buzëgaz petale hapur,
rrezatonte bukuri
dhe pse nën petale,
fshihej loti i tij .
Ndërkohë askush, bukurisë së tij si jepte rëndësi
sepse më parë shihnin gjëmbat, në trupin e tij…
U përpoq trëndafil i shkretë,
sa më i dobishëm e shembëll të jetë, pa çka se askush se vinte re dhe s’po i njihej vlera vërtetë
vlerat, me këmbë ja kishin shkelë
vlerat, ja kishin humbur gjëmbat për fat të keq.
Shpesh veten, pa të drejtë qortonte
duke kërcitur dhëmbët, përpiqej t’a qetësonte
mos u revolto i thoshte,se po t’u vunë pas të zezat o i zi ,
qofsh më i miri trëndafil,
dhe nese i deh me bukurinë e nëse mirësjellja jote i habit, i padukshëm ngelesh
në gjëmbat e tua, do të pengohen dhe do të thonë, qëllimisht na shpove…
E atëherë dije, se mbi ty si kuçendra do nxjerrin vrerin
të vrasin, të presin, të djegin
në qofsh dhe dragua
e jo më trëndafil petale hollë dhe me ato të padëmshmet gjëmbat e tua
por si thonë një fjale, i pafajshmi gjithmonë e paguan….
