Histori.
Ishte fillimi i vitit 1887 kur inxhinieri i famshëm Gustav Eiffel i ofroi Parisit projektin e tij sa interesant po aq të çuditshëm, ndërtimin e një kulle të lartë me konstruksion metalik.
Në rrethin elitar të Parisit ky projekt u prit me skepticizëm aq sa u bënë shumë tentativa për ta ndaluar ndërtimin e saj. Protestat i kryesonte shkrimtari i madh Guy de Maupassant i cili deklaronte se ndërtimi i një hekurishteje të tillë dëmtonte panoramën e një qyteti aq të bukur si Parisi.
Gjithsesi kulla u ndërtua dhe shkrimtari i njohur çdo mëngjes konsumonte kafenë në lokalin në katin e dytë të kullës.
Një mëngjes Gustav Eiffel pasi përshëndetet me shkrimtarin i drejtohet me ironi
– I dashur Maupassant, dikur e urreje kullën time ndërsa sot e do kaq shumë sa çdo ditë pi kafenë këtu.
– Përsëri e urrej, – u përgjigj me qetësi shkrimtari. – Prandaj e pi kafen këtu sepse është i vetmi vend prej ku unë e shof Parisin pa kullë.
Përshtati David Boseta
“”””””””””””””””””””””””
.. Burrëri e mallkuar …
Mendime skeptike shperndahen turbullt.
si tymi i cigares që digjet ndër gishta.
Konfuz mes ndjenjash e frike përhumbur,
shndërron në pluhur kujtimet e brishta.
I vetëdijshëm se cigarja-dashuri.
po shkon drejt fundit (sic ndodh shpesh në jetë).
Kerkon ti japesh nje puthje lamtumire.
buzëve të ëmbla që dridhen lehtë.
Kurrë më parë se kishe menduar.
sa i dobët do tregoheshe në momentin final.
Me mend shan veten, burrërinë e mallkuar.
e vetja të duket frikacak, banal.
Kur fshehtas vështron sytë e saj me lot
e kupton se nuk ishe aq burrë sa mendoje.
I zënë në faj ul kokën i penduar.
para zemrës së thyer të vajzes që doje.
“””””””””””””””
Ripost
Polici pa biçikletë. – tregim
Mu desh të shkoja deri në plazhin e Velipojës dhe i hipa furgonit te Teater Migjeni. Zura vend në ndenjësen e parë ngjitur me shoferin.
Pak para se të nisej furgoni i them shoferit:
– Merre edhe at policin që po vjen me vrap.
– Pse mor? Polic asht ai?
Pohova me buzëqeshje dhe i hapa derën udhëtarit të vonuar. Polici na falenderoi dhe u rras në ndenjësen dyshe, ngjitur me mua. Pasi udhëtuam disa kilometra shoferi kthehet nga polici dhe e pyet:
– Pash Zoten, ça asht ikjo uniformë që ke veshë? Polici kishte veshë bluzë të bardhë me logot e policisë dhe pantallona të shkurtra ngjyrë blu.
– Asht uniformë e re, – ia ktheu tjetri. – Un jam polic turizmit, prej atyne që patrullojmë në plazh me biçikleta, si polict amerikan.
– Jo për Zoten ti dukesh n’kry se s’je amerikan.
– kundërshtoi i fyer shoferi.
– Jo mor vlla, nuk thashë jam amerikan por jam si polict amerikan që dalin në plazh me biçikleta.
– Aaa tesh t’kam kuptu, – tundi kokën shoferi.
– Po biçikletën ku e ke?
– Ma kanë vjedhë, dje, – tha lehtë polici.
– Si mor ta kanë vjedhë?
– Po për zoten. Dje në plazhë takova nji kojshi temin që kishte ardhë prej Angliet e m’kapi për krahësh o me pi birrë o s’ka.
Mbasi pimë dy-tri birra, dal jashtë, ma kishin marrë biçikleten.
Plasi gazi në furgon.
Diku ka fundi ja pret i burrë i moshuar: – O ty t’ruejt Shejti Shna Ndua, po kur s’je i zoti me ruejt biçikleten tande, si i ruen plazhistat? Polici i zënë ngusht u përgjigj me një të ngritur të supeve.
Në mes të të qeshurave që s’kishin të ndalur unë i them shoferit:
– Mbaje pak te rruga 3 te lutem.
Shoferi miratoi me kokë.
– Kurse mu më ndal te rruga 1, – tha polici.
– Rrugen 1 e kena kalu, – ia priti shoferi mes gazit që nuk kishte Zot me e ndalë.
Përfundimisht polici zbriti prej furgonit bashkë me mua, në rrugën 3.
– Po tesh, – tha polici. – Me ça shkoj unë deri te rruga 1?
– Në këmbë – i thashë, – meqë s’ke biçikletë.
David Boseta
