Mot i zymtë.
Mjegulla lëpinte muret e avllisë, pemët e kopshtit, tufa resh të hirta endeshin qiellit si zogj të etur. U çova përtueshëm, hodha shtresat në dollap, bëra dush, tualet, futa në çantë ç’më zuri dora.
Hapa derën e farmacisë.
Dy gra veshur me të zeza, hynë gjithë droje, kërkuan hape koke.
– Shkojmë në varrim, – tha më e madhja, të përligjte veshjen.
– Ngushëllime! – bëra adetin.
Mërmëritën diçka si falënderim, ikën me të shpejtë. Avulli i frymëve filtroi derën gjysmë të hapur, u përzje me mjegullën, ku i prisnin burrat e pafjalë me cigaret, ndezur majë gishtave. Era e rrobave të ndragura ngeli edhe pasi largësia i treti.
Klientët e përzishëm ma shtuan mërzinë…
Një burrë i lagur kokë e këmbë kapërceu pragun, u qas te banaku. Trup mesatar, fytyrë simpatike, flokë të shkurtër krehur mënjanë, mjekër gjysmë të thinjur, nuk kishte kurrgjë të veçantë, përveç buzëve dhe syve ekspresivë.
– Përshëndetje! – hoqi syzet, i fshiu.
Harroi t’i vinte.
Profili ma tërhoqi si magnet vështrimin. Një dorë e ajërt më ngriti, si ta prisja prej kohësh. Ndonëse të panjohurit mbushin përditshmërinë time, nuk ia dola të pengoja faqet të skuqeshin, shikimin të turbullohej.
– Shkrimtari?
– Edhe ashtu, – tha modestish.
Bebëzave të kafenjta një dritëz e luhatshme vinte rrotull në formë eliptike. Nuk e di nëse pas atij shikimi fshihej misteri i ftesës për më tepër, po zemra më thoshte se ata sy nuk bridhnin kot.
– Ledi Smiana, – u prezantova, para se zëri të shndërrohej mërmërimë. Rrallë ndodh në jetë të prekim diçka që e kemi ëndërruar gjatë.
Bisedën e prenë dy djem gazmorë.
Përkuli kokën, u nis të dilte. Pata përshtypjen se u bë xheloz.
Më erdhi mirë.
– Dëgjoni, – i thashë, – mendoj se ndoshta… pa të bezdisur, kuptohet… mund të shihemi përsëri.
Nuk i shpëtova skuqjes.
– Librat e tu, – përligja veten.
– Ndoshta, – lejoi buzëqeshje të lehtë, si të kërkonte bashkëfajësi…
Pashë veten në pasqyrë. Habia pikturohej syve të rrudhur. Diçka qiellore, e pakuptuar më kishte mbështjellë si era nga koka te këmbët, frazat e klientëve humbnin si të mos flisnin fare. Thua rashë brenda?
Dreqin, ashtu dukej!
Dhe zor se kaloi pa vënë re!…
Shiu pushoi, qielli u fsheh pas çarçafit të reve, truri iu rikthye funksionit normal.
Ditët që erdhën ia ndjeva mungesën, një flakë e zbehtë brenda s’donte të fikej, e kapja veten duke vështruar kalimtarët rrugës përbri.
