Poezi nga Valbona Hani

 

PËR TY KRENAR BREZ PAS BREZI

 

Një ditë të bukur mëngjesi

dëgjoj një tingull sikur unë treta

vdiq legjenda e këtij vendi

Dritëroi mendje ndrituri

 

Zija seç mbuloj vendin

zogjtë këngën e ndalën

era fëshërinte zë mjerimi

Dielli u venit, ngrysi ditën

 

Vajtoj qielli dhe njerëzia

pemët i zhveshën gjethet

legjendat lindin e nuk vdesin

jeton në tingull përjetësia

 

Këngë moj hedhim valle

ty t’këndoj pa reshtur fare

si këndonte bilbili maleve

tinguj-tinguj luajte valle

 

Do t’jetosh në zemra tona

si flamuri ynë me dy krena

ooh legjenda e këtij vendi

krenar jemi brez pas brezi.

NË ËNDRRËN TIME

Ëndrrën time e mbaj në duar

Kjo ëndërr më ka zbukuruar

Fusha e male plot kam kaluar

Me sytë e shpirtit të trazuar

 

Ti je një ëndërr kaq e bukur 

Qesh e loz me sytë e shpirtit

Ti je porta ku zemrën e kam futur

Tek shtegu i ngushtë jam strukur

 

Në atë fole më mbanë shtrënguar

Si zog i bukur më ke ledhatuar

Me qepallat e syrit më ke mbuluar

Aty ëndrra ime e bukur ke qëndruar

 

Do qëndroj aty sa fryma të më ndalë

Aty do thur karvan ëndrrat me sy

Aty zjarrin e këngën e ndezim ne të dy

T’vallëzojmë në varkën e shpirtit sy me sy.

 

 

NË PAFAJSINË E SHPIRTIT TË DY

 

Kisha shumë mall

Doja të bërtisja 

Deri mbi oqean

 

Ti je ajri dhe drita

Shumë zgjati pritja

 

Shtrëngova dhëmbët 

Fjalët i grisa

Dëgjova në heshtje 

Sytë që flisnin

 

Në sytë e tua 

Është vjedhur kënga ime

Shkruar shumë qartë 

Me ndjenjën e mallit

Me ndjenjën e mallit

Më ke munguar

Deportonte thellë

Një shpirt i vuajtur

 

Hapat e tu

Trokisnin në shpirtin tim

Aty akrepat e orës 

Doja t`i ndalja, aty

 

Ti dhe unë 

në pafajsinë e shpirtit 

Të dy të lundronim 

Në dallgët e ndjenjave në sy.

 

PORTRETI YT MË SKLLAVËRON

 

Më mbetën sytë mbi një portret

E shoh me sy, me shqisa e prek 

S’jam në ëndërr këtë e di dhe vetë

Kjo ëndërr është e bukur, një realitet

 

Sa i çuditshëm është një poet

Flet, qesh e qanë mbi një portret

Bisedon me të melankolia të zë

Të duket Zot, shpërthen dhe në lot

 

I heshtur portreti, me sy shigjetë

Një melankoli të zë çuditësh dhe vetë

S’po i tregoj të gjitha, do i mbajë sekret

T`i tregoj aty, në atë det ku mbytëm vetë

 

Në një qiell plot yje të veçova ty

Ty portret plot ngjyra jete më dhuron

Ashtu në heshtje gjithçka më ke dhënë

Je art me vete, portreti yt më skllavëron.

 

 PA TY KJO BOTË NUK EKZISTON

 

Për Botën në sytë e tu kam mall

Me dritën e syve të mi dua ta shikoj

Në epshin tënd dua të lundroj

Madhështinë e shpirtit dua ta dhuroj

 

Vështrimin tënd brenda qënies sime

Buzëqeshjen ku përhumb gjithmonë

Dua ekzistencën tënde të më rrethoj

Pa ty kjo botë jo s’do të ekzistoj

 

Me zemër më duhet ta pranoj 

Me pafajsinë e shpirtit ty të dashuroj

Një valixhe i mbledh të gjitha kujtimet 

Me vete i mbaj kudo që shkoj

 

Tekst fjalësh në zemrën tënde shkruaj

E ruaj me fanatizëm bluzën mbuluar

Atë tekst kënge të shkruar do ta këndoj

Në jetën time kudo me ty do të vallëzoj.

 

TI S`E DI 

 

Unë shkruaj në shpirtin tënd

E di, aty fshihet Dielli që rrezaton

Hëna të ndriçon në sy si lot

Unë një meteor s’afrohem dot 

 

Ah, kjo vorbullë e dashurisë

Qesh e loz me sytë e shpirtit

Dhe ky dimër erdhi kaq i ftohtë

Unë ngroh shpirtin aty në lot 

 

Një çast më falë universin

Trazove shpirtin në fund të detit

Në atë det ku zhytet dhe qielli

Plot ngjyra i jep krah dhe shpirtit 

 

Ti s`e di si dergjem nën dritën e hënës

Flas me yjet çdo mbrëmje të kërkoj

Me laps të shkruar s’të harroj

Qesh e luaj, frikë po kam të të afroj.

 

 ËNDRRAT M`I ZGJOVE

 

Ëndrrat m`i zgjove

Kur ëndërrova

 

Ti ylli i ditës 

jetën ç`ma shtove

 

Vështrimet tua 

si rreze drite

Rrugën e jetës 

poezi e ngrite

 

Recitoj çdo hap 

çdo lëvizje

 

Heshtja ligjëron 

një libër

Lexoj mjaftushëm 

çdo lëvizje

 

Lojë e bukur 

si në ëndrra

diell pas reve.

 

 

MË MBETI VËSHTRIMI LARG

 

Më mbeti vështrimi larg 

larg nga shkoi hija jote

Ah kjo ditë m’u bë natë

Edhe dhembja m’u bë shoqe

 

Do pres dhe pak ëndrrën

gjersa të shtrihem në shtrat

Dashuria gjunjëzon zemrën

shpirti i heshtur ndezur flakë.

 

Po shoh ëndrra me sy dielli

portretin tënd kam si imazh

Kam frikë mos rrëzohet qielli

S’dua kurrë të të humbas.

 

SA ÇUDI 

 

Fryente një erë mali ngadalë

Si zog i bukur këndoi disa fjalë

Me tingujt e zërit të përkëdhelte

Si fllad vere të ledhatonte në heshtje 

 

Sa çudi!

Me tingujt nisa të fluturoja

Fluturoja çdo natë e këngës ia mora

Me këngën nisa të vallëzoja

Vallëzoja si në ëndrra, ëndërrova 

 

Sa çudi!

Sytë më shndrrinin ku thura ëndrrat

Nisa të shkruaja në fletë të bardhë

Fjala u bë varg i shkruar si një përrallë

Me ngjyrat e ylberit fleja dhe në shtrat. 

 

 ËNDËRR E BARDHË

 

Syri duke penëtruar lirshëm

Një çast u ndalë

Loti rreshqiti në faqe si ujëvarë

Lagur gusha e bardhë

Gjoksi, që rrihte fort, pyeti:

Çfarë po ndodhë vallë?!!

Syri i lagur foli, çastin kapa mat

 

Ai çast grisi në copëza një roman

I shkruar nga shpirti që digjej flakë

Fluturuan shkronjat mbi dallgë

Zemra e copëtuar u largua në errësirë

Fshihu lotin që binte mbi gushë

U struk nën jorgan, fshehu ëndrrën

Atë ëndërr të bardhë.

 

 

SOT JU JENI HERONJTË E MI

 

Ju, oh njerëz të mirë dhe kaq human

Për ju thurur vargje kënga të mos ndalët

Sot e gjithë bota ka sytë e vesh tek ju

E gjithë bota duartrokasin për ju

 

Oh, sa më dhemb shpirti për të gjithë ju

Mjekë, infermierë të rraskapitur e të lodhur

Të vrarë shpirtërisht, në sytë tuaj sa vdesin 

Kur do mbarojë kjo valë që përpiu kontinentin

 

Sot ju mjekë jeni Zot, njerëzit s’po luten dot

Fryma po i merret dhe fjalët nuk nxjerrin dot

Ti mjek, Infermier, sot je dielli që na ngroh

Ti je shpresa e gjithë njerëzimit nëpër botë.

 

 FJALËT M’I MORI ERA

 

Pranë teje fjalët më humbin,

M`i merr era si gjethe vjeshte

Një poezi shkruaj pa e kuptuar

Vargjet rrjedhin në sytë e shkruar

 

Sa nisja poezinë ty ta recitoja

Çdo fjali kuturu e ngatërroja

Një zë më flet në heshtje

lexoi vargjet që shkruan zemra

 

Çdo fjali mbeti e pa lexuar

Sa një roman e kisha shkruar

Fliste syri e zemra rrihte si ora

Si gjethe vjeshte u zverdha e tëra

 

Një lot i ngrohtë më bie tek dora

U fsheh menjëherë si dielli pas reve

Portretin tënd në dorë e mora

Romanin e shkruar nisa t’ja lexoja.

 

SHPIRTI I NJË ËNDRRE

 

Sado të hesht buza shpirti këndon

Në shtratin e Diellit futet dhe tinguj lëshon

Dehur nga malli lëkurën e butë ledhaton

Buzëqesh syri e shpirti gjumin nuk e don

 

Shpirti i një ëndrre gjithë natën kalëron yjet

Shkel në gjurmët e ditës pa zhurmën e erës

Shplodhët në krah jete dhe dimrit i falë veç Diell

Lumturia stinët i kthen në pranverë

 

Shpirti i një ëndrre nuk shuhet nëse ka dhe tri jetë

Lundron në qiell të hapur e shkarkon dhe retë

Endërro shpirt shtegtari dhe fluturo në kaltësi

Jepi jetës ëmbëlsinë e dashuro dhe kur s’ka stinë.

 

 VARGJE NË LETËR

 

Më mungojnë vargjet në letër

Koha iku dhe gjethet u tretën

Ka mbetur veç trungu me degët

Veshur me petkun e dimrit të egër

 

Sot kohën dua ta përkëdhelë,

Ta ngroh me stinën e zjarrit të zemrës

Nën tingujt e shiut shkruaj në letër

Notat e shpirtit e ngjyrat e vjeshtës.

TI PËR MUA JE ZEMËR

Gëzuar 8 Marsin nanë

 

Të gjitha lulet kanë emrin tënd

Dhe janë për ty moj nanë

S’ka emër që nuk gjendet

 Askush s’ta kanë thanë

 

E vetmja lule që s`ka gjèmb

Je ti moj nanë

 

Ti për mua je zemër

Unë për ty jam poezi

Nëse për ty jam qiell

Ti për mua je si dielli

 

Gëzuar 8 Marsin nanë

Të gjithë botën ma ke falë

Je si rrezja e mëngjesit

Je si drita e ylberit

 

Pa ty s`e di si do ishte kjo botë

S`do kish lule as pranvera

Ti këpusja si ngahera

Aromë e shpirtit je ngahera.

 

 E J A

 

Eja thërret shpirti nën zë nga brenda

Pse qëndron larg dhe afër tek dera

Në zemër ke mbirë malinje dhe rrënja

Jetoj me ketë sëmundje digjem e tëra

 

Të pragu i derës qëndron nga hera

Me buzëqeshjen tënde ushqen këto ndjenja

Ç’kërkon nga unë të më çmendësh akoma

Dhe gjaku është helmuar që rrjeth në vena

 

Nuk e di në zemër ke diellin që verbon

Sa herë t`i veshtroj ata sy, sytë e mi qerrën

Eja të lundrojmë bashkë në detin e ëndrrave

Në pafundësinë e shpirtit të lozim me ndjenjat.

 

 

 DALLGË DETI 

 

As që e kisha imagjinuar

Një dallgë deti më kish trazuar

Në breg ndalova, shikimi u fundos

Më përpiu rryma e deti u bë kos

 

Lundrova në varkën e shpirtit

Me diellin verbuar të dy tok

Zgjata dorën të kapja vargun

Të dy së bashku u bëmë shokë

 

Mbahem në vargje shkruar

Notoj me shkronja kuturu

Me fjali e tingut të shkruar

E fundosur në det të trazuar 

 

Një romancë ku dielli shkëlqen

Si yll vezullon në det të trazuar

Lundrojmë në vargje dashurie

Gërshetuar dielli dhe deti sërish trazuar.

 

TË DHUROJA BOTËN 

 

Për ditëlindje të dhuroja botën

Atë botë të bukur të shpirtit tim

Ku të shije perandorinë e ngritur

Në kështjellë robëreshë duke të pritur 

 

Për përvjetorin kam menduar

Shumë gjëra kam për t’i dhuruar

Çdo ditë ngela duke i seleksionuar

E dini ç’më ngeli shpirti i përvëluar 

 

Kështu e ashtu çdo mendim kuturu

Të dhuroj botën e shpirtit që ke trazuar

Njëqind vite të bësh, ti rreze drite

Në shpirtin tim poezinë e ngrite

 

Merr dhuratë botën e shpirtit tim 

Aty do gjesh Universin dhe Perëndinë

Ç’të dhuroja tjetër, asgjë s’do kish kuptim

Jam robëreshë, në sytë e tu gjeta perandorin.

 

 

 LËRE TË SHKOJ

 

Lëre të shkoj

Ndoshta nuk erdhi kurrë

Ndoshta ti ngrite iluzione

Ndoshta donte të lozte

Në ditët më të vështira të tij

Ndoshta ai po shplodhej

Në sytë e tu ëndërronte

Gjeti dritën që i mungonte

Gjeti rrezen e diellit ku të ngrohej

 

Lëre të shkoj

Ndoshta shpirti i tij u plotësua

Lëre të shkoj nëse ai iku u largua

Lëre lëre, ndoshta nuk erdhi kurrë

Nga thellësia e zemrës urojeee

Të tëre botën ta përqafoj

Zemrën e tij ai diell ta ngroh

Lëre, lëre të shkoj

ndoshta nuk kish ardhur kurrë.

 

 

DITËT TONA TË ERRËTA 

 

Ditët tona të errëta po kalojnë

Ah, kjo zemër akoma po rënkon

Më dhemb shpirti kur çaste kujtoj

Trupin djerësa e ngrohtë na mbuloi

 

Ai tmerr mos ardhtë kurrë më në tokë

Ato çaste varrit do t’ia tregoj

Ah, sa më dhemb shpirti t`i kujtoj

Më lerë më mirë varrit t’ja tregoj

 

Një dorë e ngrohtë fytyrën e ledhatoj

Eh, moj bijë ty t`u bëftë dita një mijë

Lotët e saj gjoksin ma drithëroj

Ferrin e atyre ditëve nuk dua ta kujtoj

 

Kalonin ditët si ujëvara djersët rrjedhnin

Në sytë e mi të përlotur ndihej dhembja

Terrin e egër të virusit në frymë e shihja

Ndjeja dhembje kur nga brenda shpirti bërtiste

 

Ah o Zot, ku je, ditët e ferrit pse na i dhè

Infermier me zemër të mirë kaq human

Për ju kënga kurrë të mos ndalët

Jeni heronj, bota e terë tek ju po falët.