Rajmonda Qose Shkopi

Dilema e fluturës

Era shtriqte flokët e mëndafshtë të reve sa andej ketej.

Me vështirësi u ngjita pas trungut të pemës së madhe së bashku me motrat e mia , nga frika se hijet gjigante do të na kapnin e do na shtypnin pa mëshirë. U fshehëm pranë gjetheve më të afërta dhe trupi na dridhej nga frika. Dëgjonim zhurma rreth e qark dhe ca balona shumëngjyrëshe, që flladisnin me krahët e erës. Trupi na dridhej dhe u mbështollëm pas njëra-tjetrës për të ndjerë më tepër siguri.

Nuk di sesi më kapiti një gjumë i thellë, por kur u ngrita ndjeva se diçka më bezdiste nën sqetulla.

Shtriva tentakulat dhe pashë se më kishin çelur flatrat shumëngjyrëshe dhe zemra hovi prej lumturisë.

Po kjo zgjati fare pak. Pashë rreth e qark dhe vura re se motrat nuk ishin aty.

Paniku më dyzoi: të fluturoja me riskun se njerëzit do të më kapnin dhe pasi t’ i gëzoheshin bukurisë sime do të më vrisnin pa pikë mëshirë, (këtë gjë e dija nga prindërit kur e përsërisnin shpesh se bukuria vret , ndaj kini kujdes, se njerëzit nuk mjaftohen duke iu gëzuar rrezatimit të saj , por kënaqen më tepër kur e përbaltin , e shtypin, e përçudnojnë,), apo të qëndroja brenda zgavrës së këtij trungu të madh e të vdisja nga uria?!

Thirrjet e njerezve kumbonin e më trembnin akoma më tepër” Sa flutura të bukura!”

U mendova një çast, pastaj u dhashë hov flatrave me sa fuqi kisha dhe u ngjita lart në qiell , që njerëzit të mos kishin mundësi të më kapnin.

“”””””””””””””””””””””””